Matt: 300zł

Przychodzę do pływalni w sprawie ogłoszenia o pracę. Zapytałam się więc sprzątaczki:
[i-Dzień Dobry. Czy wie może panie gdzie znajduję tutaj kierownika?[/i]
- Dzień dobry. Idziesz korytarzem po lewej stronie znajdują się drzwi do jego gabinetu.
- Dziękuję!- Pobiegłam szybko tam gdzie sprzątaczka mi kazała. Gdy tam dotarłam kierownik już na mnie czekał. Powiedział do mnie:
-Dzień dobry. Słyszałem jak biegłaś. Czy ta jesteś tu w sprawie umowy o pracę?
-Znaczy ja chciałam tu popracować przez jeden dzień. Czy mogłabym dziś tu popracować? Będę sprzątaczką?- mój nowy szef zgodził się od razu. Założyłam więc na siebie fartuch, wzięłam mop, wiadro i zabrałam się do roboty. Najpierw wytarłam podłogę. Gdy już kończyłam chłopcy, którzy skończyli  już pływać biegli i nie chcący rozlali mi moje wiadro z wodą. Powiedziałam:
-Ej! Uważajcie troszkę! Dobrze chłopcy?
- Oo... A co się stało?
- Jak co się stało? Rozlaliście wodę i teraz muszę to posprzątać! Macie coś na swoją obronę urwisy wy małe? Hmm...??
- Przepraszamy.- odpowiedzieli zasmuceni chłopcy. Po chwili przyszła ich matka i przeprosiła mnie za nich.
Następnie wzięłam się za mycie szyb w pływalni. Było to zajęcie dosyć czasochłonne i męczące ale w końcu udało mi się je wszystkie umyć, chociaż zajęło mi to okropnie dużo czasu. Po całym takim okropnie męczącym dniu poszłam do domu.

Nastąpił kolejny dzień, w regionie Unova. Niedługo w jej mieście zbliżał się coroczny turniej, a związku z tym w każdym sklepie i w każdym miejscu gdzie można wydać pieniądze były obniżone ceny. Po długim wyczerpującym dniu każdy chciał się odprężyć, odpocząć. Jedynym sposobem i jednym miejscem w którym można się całkowicie odprężyć jest pływalnia. To tam po południu przychodzą ludzie by się odprężyć. Bardzo często przychodzą z swoimi trenerami by również się odprężyć. A niektórzy po prostu chcieliby się pobawić w wodzie. Ale to najczęściej byli dzieci. Właśnie z tego powodu Alice chciała iść w ten dzień do pracy, ponieważ będzie dużo ludzi i nie będzie się nudzić. Po kilkunasty minutach drogi z domy do pływali była już na miejscu. Dziewczyna spojrzała kilkuosobową kolejkę. Szerze powiedziawszy, dziewczyna myślała że będzie więcej ludzi. A może to lepiej. Będzie miała luźny dzień. Kilka sekund później nastolatka poszła do szatni się przebrać. A po kilkunasty minutach wyszła z przebieralni przebrana. Miała na sobie dwu częściowy struj kąpielowy koloru białego. Włosy zamiast rozpuszczone, tak jak to miała na co dzień miała zapięte w kok. Przed sobą miała duży basek, który był przeznaczony do zawodowych pływaków. Po prawej stronie widziała 3 brodziki dla dzieci. To tam właśnie najczęściej bawiły się małe pokemony i dzieci w wieku 3-5 lat. Koło brodzików była wielkie zjeżdżalnia. Dokąd prowadziła? Niestety nastolatka tego nie wiedziała. Może kiedyś przekona się dokąd prowadzi ta wielka zjeżdżalnia. Gdy dziewczyna spojrzała na lewą stronę, widziała normalny basem przeznaczony dla ludzi między 10 w górę. Po chwili Alice dostrzegła wieże ratowniczą. Była wolna. Po chwili podeszła do niej i weszła na nią. Zorua, która towarzyszyła jej w pracy weszła pierwsza. Zajęła miejsce zaraz koło niej. Mijały sekundach, minuty, godziny. Po około 3 godzinach, siedzenia na wierzy, trenerka już prawie spała. Ale dzielnie trwała z otwartymi oczami. Nagle, jakby w nią piorun szczelił. Alice i Zorua usłyszała przeraźliwy krzyk. Był to krzyk kobiety, natychmiast oczy były skierowany w stronę z kąt dobiera się krzyk. Dziewczyna zauważyła jak w basenie dla profesjonalnych pływaków, mały chłopiec zaczął się topić. Wcześniej wspomniana kobieta nie wskoczyła do wody, najprawdopodobniej sama nie umiała pływać. Natychmiast nastolatka zeskoczyła z wierzy. To cud że z takiej wysokości nic sobie nie zrobiła. Gdy wskoczyła szybko do wody zanurkowała po chłopca, który był już prawie na dnie. Zaczęła płynąć jak najszybciej. Po kilku chwilach ona i chłopiec byli już na powierzchni. Kilka sekund po tym chłopiec leżał na kafelkach a Alice była jeszcze w wodzie. Nie tracąc oni sekundy czasu, wyskoczyła z wody i zaczęła udzielać pierwszej pomocy. Minęło kilka sekund o chłopak nie dawał znaku życia.
- No dalej.
Dosłownie chwilę po tym chłopiec otworzył oczy, a po sekundzie wcześniej wspomniana osoba przekręciła się w bok i wypluł wodę. Nikt sobie nie zdawał sobie sprawy jak Alice była szczęśliwa że chłopczykowi nic się nie stało. Reszta dnia minęła spokojnie. Może to i lepiej. Dość wrażeń jak na jeden dzień. Po wykonanej pracy, dziewczyna odebrała wypłatę i szczęśliwa ruszyła do domu.

Dzień 2.

Młody chłopak przychodzi na swój drugi dzień pracy. Kiedy już podszedł pod furtkę, zauważył zmartwionego szefa.
- Co się stało Szefie? - zapytał Matt.
- No wiesz no chłopcze ... zgubiłem klucze od drzwi i myślę, że wywieszę plakat z informacją, że zgubione zostały i przewidziana nagroda. - powiedział mężczyzna w średnim wieku.
- No to może ja z moimi pokemonami spróbujemy odnaleźć te klucze? - spytał się. - I tak nie możemy pracować, skoro nie możemy wejść. - dodał.
- Wspaniały pomysł, powodzenia. - odrzekł zaniepokojony pan. Matt postanowił, że zaufa swojemu instynktowi i znajdzie klucze w mini-labiryncie, który mają w ogródku za pływalnią.
- Pokażcie się Snivy i Tropius. - krzyknął chłopak, wyciągać 2 pokeballe. - Musimy znaleźć klucze od tego budynku. Tropius, Ty bedziesz latał nad labiryntem, Snivy, będziesz pilnowała i w razie potrzeby pomogła mi znaleźć drogę wyjścia z labiryntu, a ja wejdę do środka. - dodał. Pokemony zaczęły wykonywać polecone im zadania. Szukali bardzo długo, wszyscy byli zmęczeni, więc Matt postanowił, że Wszyscy razem pójdą w głąb i znajdą klucze. Kiedy byli bardzo daleko od wejścia, napotkali grupę Gloom'ów. Snivy zauważyła, że jeden z tych pokemonów miał w ręku klucz. Pobiegli za nimi. Chłopak kazał jej użyć dzikich pnącz, aby zabrała im przedmiot. Gloom, szybko się zoorientował, że ktoś próbuje mu to ukraść, więc zaczął atakować. Matt widział, że pokemony są bardzo zmęczone, więc postanowił, że pokemony poczekają, a on sam podejdzie do nich. Kiedy podszedł do grupki, zaatakowaly trującym proszkiem, zatruwając tym samym chłopaka. Zaczął się dusić, wtedy Snivy wkroczyła do akcji używającatrakcji, okazało się, że to stado było samcami, więc podziałało idealnie. Tropius natomiast używając podmuchu wiatru, przegonił ich, a następnie zabrał swoich towarzyszy pod drzwi pływalni.
- Co się stało? - Spytał szef. Snivy starała się pokazać, ze Matt został zatruty. Mężczyzna zrozumiał, o co chodziło dla pokemona, na szczęście miał przy sobie odtrutkę. Kiedy już chłopak się obudził po 2 minutach, powiedział, że znaleźli klucz i go oddał. Wszyscy wszedli do środka. Szef zaproponował, aby Matt z pokemonami poszli do domu, odpocząć. Odrzucił propozycję i wysłał Snivy do kasy fiskalnej. Tropiusa co do ochrony przy drzwiach wyjściowych, a on sam zaś pracował najciężej, ponieważ sprzątał, zamiatał, czyścił baseny. Dzień dobiegł końca, wszyscy byli zmęczeni, więc szybko posprzątali i wyszli z miejsca pracy. Szybko wybiegł jeszcze szef i krzyknął.
- Dobra robota! - Krzyknął z " " .

Dzień Trzeci

Kolejny dzień w regionie Unova zaczął się jak każdy inny. Słońce powoli wychodziło zza horyzontu. Między innymi rośliny zaczęły budzić się do życia. Nie tylko rośliny zaczęły korzystać z porannego słońca i z rosy która gościła na ich listkach, owcach. Ale także pokemony leśne, między innymi Pansage, Sewaddle, Cottonee, Petilil, Deerling, Deerling. Pokemony powoli budziły się ze snu, a niektóry nie zwracały się uwagi na budzącą się naturę oraz na słońce które walały ich swoimi promieniami. Kilka godzin później miasto było już zupełnie obudzone. Wszyscy byli już zupełnie obudzeni. Powoli pracujący mieszkańcu miast szykowali się do ciężkiego dnia w pracy. Alice, która od paru dni również zaczęła intensywnie pracować, wstała dość wcześnie, by się przyszykować do wyjścia z domu. Gdy zeszła już na dół z Zoru'ą, czekała na nią już mama ze śniadaniem, która była bardzo zadowolona z postawy córki, która postanowiła w pewnym stopniu zarabiać troszkę oszczędności na swoje wydatki. Na stole było pełno smakołyków. Dziewczyna postanowiła spróbować wszystkiego po trochu, popijając gorącą czekoladą. Po zjedzeniu smakowitego śniadania, nastolatka wzięła torbę, która stała już koło drzwi i zarzuciła na siebie sweterek, ponieważ podczas jazdy rowerem było trochę zimno. Tak jak wcześniej zostało wspomniane, Alice wzięła rower, który był oparty o zewnętrzne ściany domu, usiadła na niego. Zorua szybko wskoczyła do koszyka. I tak dziewczyny zaczęły swoją jakże przyjmą drogę przejeżdżać przez piękne miejsca tego miasta. Jednym takim miejscem był park. Był on największym w rodzinnym mieście bohaterki, i związku z tym było w nim mnóstwo ludzi, ale to przeważnie po południu. Po kilkunastu minutach bardzo przyjemnej przejażdżki dodarli na miejsce. Przed nimi był naprawdę spory budynek. Był pięknie oświetlony a na środku widniał bardzo duży napis "PŁYWALNIA IMIENIA SUICUNE". Gdy dostrzegła ten napis, aż zabrakło jej powietrzu w płucach, no ale gdy jest duży budynek jest i także duży napis. Jej zdaniem super to wyglądało i bardzo przyciągało uwagę ludzi, którzy bardzo chętnie wstąpili do tej pływalni. Po kilku sekundach wpatrywania się w piękny budynek, weszli do środka zostawiając rower na zewnątrz. Od razu powitała ją i Zoru'e jedna pracownica tej pływalni. Parę razu ją już widziała, ale nigdy nie miały okazji ze sobą przez chwilę porozmawiać. Po kilku sekundach rozmowy, Alice dowiedziała się że wcześniej wspomniana kobieta ma na imię Angie. Po kilku minutach dowiedziała się że pracuje tu już kilka miesięcy i że może jej powiedzieć co ma zrobić. Na początek, nastolatka miała nakarmić pokemony, które miały towarzyszyły ludziom którzy przychodzili do pływalni. Te pokemony najczęściej były potrzebne do pilnowania porządku na basenie, lub pomagały sprzątać szorować baseny i kafelki. Po kilku minutach przygotowań do pierwszego zadania, nastolatka były już na basenie. Tam czekały na nią pokemony wodnego typu. Trzeba było tylko przygotować karmy dla pokemonów. No i tak też zrobiła. Niedaleko basenu był schowek w którym były jagody, karmy i inne przysmaki dla pokemonów. Widać było że pokemony po spróbowaniu zwykłej karmy nie były zadowolone, było to widać po ich minach. Po kilku sekundach zastanowienia dziewczyna dodała rozkruszone jagody do każdej miski. Pokemony tylko po powąchani zabrały się za jedzenie. Wyglądało to tak jakby to była zupełnie inna karma. Alice pogłaskała jednego z nich i pozwoliła jeść dalej. Wiedziała że są głodne po długim i wyczerpującym dniem i miały wielką ochotę by coś zjeść dobre. Ale gdy ktoś z boku przyjrzał się pokemonom, pewnie powiedziałby że ta karma nie jest dobra tylko bardzo dobra. Po kilku godzinach spędzonych z pokemonami, jej praca dobiegła końca. Dzisiejszy dzień przeminął przez niespodzianek, a wręcz przeciwnie. Było bardzo przyjemnie i miło. Ale dobrze się czuła w towarzystwie pokemonów. Zorua też z radością wracała do domu. Już nie mogła się doczekać kolejnego dnia w pracy na pływalni.

Dzień Czwarty

Po kolejnym pracowitym dniu w pracy na pływalni, nastąpił poranek. Roślinność znów zaczęła budzić się do życia, tak samo jak pokemony. Słońce nie dawało spać jeszcze tym śpioszkom, którzy nie muszą wcześnie wstawać do pracy tak jak inni. Całe szczęście było dość wczęśnie, gdy nasza bohaterka spojrzała na zegarek była 4, a miała iść do pracy dopiero na 9. Wiec miała dużo czasu, by pospać sobie jeszcze i przygotować się do wyjścia. Tymczasem ludzie coraz częściej wychodzili do pracy niewyspani. Nie było im się co dziwić. Zbliżał się Weekend, a co za tym idzie? Czas odpoczynku...Po około 2-3 godzinach jak i przyroda, tak i mieszkańcy miasta byli już całkowicie pobudzeni, nie niektórzy po porannej kawie, niektórzy niestety nie byli, ponieważ nie mogą pić kawy. Jednym taki przykładem jest młoda nastolatka która nosiła imię Alice. Była ona już wspomniana wcześniej, jako ta, która jest zawsze niewyspana. W tej chwili właśnie ubierała się i czesała, ponieważ po raz kolejny będzie szła do pracy na basen. Zorua, stała przed lustrem i się przyglądała. Próbowała dostrzec jakieś niedoskonałości, coś co można było poprawić, by wyglądać lepiej. Nagle dziewczyny usłyszały głos Pani Asai, czyli mamy Alice. Wołała ich właśnie na śniadanie. Dzisiaj córka wcześniej wspomnianej kobiety zaspała i musiała się spieszyć. Zostało jej 30 minut na to by dotrzeć do pływalni i zacząć pracę. Po kilki sekundach, dziewczyna i jej pokemony zbiegły na dół i zaczęły jeść śniadanie. Robiły to w expresowym tępię, ponieważ nie chciały się spóźnić do pracy. Mama Alice była pełna podziwu, ona sama nigdy tak nie przejmowała się pracą. A gdy się spóźniała zawsze znalazła jakieś wytłumaczenie i jakoś leciało. Natomiast Alice była trochę niż jej mama, owszem miała różne cechy charakteru podobne do jej mamy, ale punktualność miała po ojcu. On zawsze był na czas, a nawet przed czasem. Gdy młoda trenerka zjadło śniadanie, podbiegła do mamy, dała jej buziaka na pożegnanie i podziękowała za pyszne śniadanie. Już po kilku sekundach od wyjścia z domu, nastolatka była już na rowerze. Nad nimi leciało całe mnóstwo Pidove'ów. Natomiast po kilkunastu minutach były już na miejscu. Dziewczyna odstawiła rower zostawiając za budynkiem, a ona sama wparowała do środka. Bardzo ciężko dyszała, miała nadzieje że zdążyła. Nagle 15-latka zobaczyła dzień na podłodze. Gdy podniosła wzrok okazało się że to dyrektor basenu. Natychmiast, poczuła jakby miała olbrzymią kule w gardle. Po chwili nastolatka opuściła wzrok, dobrze wiedziała że czeka ją niemiła rozmowa z dyrektorem. Dobrze wiedziała że on nie lub spóźnialska. Lecz po chwili dyrektor zaczął chwali ją. Alice nie wiedziała o co chodzi. Po chwili jednak okazało się jedna że za to została tak pochwalona, ponieważ jest bardzo punktualny i że nigdy się nie spóźniła do pracy. Po tym jak usłyszała te miłe słowa, dziewczyna zaczęła się przebierać. Dziś jej pracą było czyszczenie największego basenu na pływalni. Gdy o tym pomyślała odechciało jej się wszystkiego, no ale by coś zarobić, trzeba się wysilić i postarać. Po kilku minutach, dziewczyna była gotowa do pracy. Gdy weszła do pomieszczenia gdzie był basen dostrzegła pokemony typu wodnego, wiadra z wodą i środki do czyszczenia. Alice wzięła głęboki oddech i zabrała się za czyszczenie. Pokemony chętnie jej pomagały w tym zadaniu. Dziewczyna podzieliła obowiązki następującą, ona i połowa pokemonów czyszczą basen a reszta używając Armatki Wodnej spłukuje pianę. No tak po 4 godzinach intensywnej pracy, basen lśnił czystością, jak nigdy. Po wykonanej pracy, dziewczyna odebrała nagrodę i ruszyła do domu, licząc na położenie się do łóżka.

Ostatnio edytowany przez Alice (2012-06-06 20:05:36)

Popatrzyłam się na moje pokemony. Jedliśmy akurat na trawie jakąś przekąskę. "Niby silne są. - rozmyślałam - Ale ataków znają bardzo niewiele. Tymczasem ja nie mam pieniędzy na TM-y...
cóż nie ma innej rady muszę iść do pracy." - rozmyślając, wstałam i schowałam moich towarzyszy do pokeballi, kiedy skończyli posiłek. Zostawiłam jedynie Chinchou oraz Starly, którą wcześniej wyjęłam na moment z Box-u, aby pomogły mi w robocie. Jak można się domyślić po moim wyborze udałam się do pływalni.

Tam odbywał się przeciętny, ale pracowity dzień. Wiele osób właśnie wchodziło do odkrytego basenu,
niektóre, jednak dopiero udawały się do szatni. Recepcjonistka właśnie dawała klucz do szafki jakiejś wysokiej kobiecie, kiedy ja podeszłam do lady. Poke-ptak usiadł mi na ramieniu, a elektryczna rybka stała obok zaciekawiona. Zagadałam, niepewnie niebieskooką, stojącą za ladą, dziewczynę. Miała czarne, sięgające do ramion, proste włosy, a na sobie jakiś bordowy mundurek, zapewne dany dla pracowników od szefa.
- Dzień Dobry. - rzekłam spokojnie, jakby przyciszając głos z niewiadomej przyczyny.
- Witam. Co byś chciała dziewczyno? - ta szczerze się do mnie uśmiechnęła. - Zapewne wstęp na basen?
- Nie. - odpowiedziałam pewnie. To było dość niespodziewane dla niej, ponieważ zrobiła zdziwioną minę. - Przyszłam tutaj trochę popracować.
- Ach! To dobrze. - moja rozmówczyni zaśmiała się lekko. Najwyraźniej oczekiwała bardziej wymyślnej historii. Nie skoncentrowała się na konkretach. Dziwne, czasami każdy z nas tak robi, ale to przecież bardzo niepokojąca sprawa. Jeżeli coś nie idzie po naszej myśli, czyli czynność, która prawie za każdym razem odbywa się w ten sam sposób to od razu zaczynamy sobie wyobrażać
straszne, przykre lub po prostu wyjątkowo nietypowe rzeczy. Tak zapewne stało się tutaj.
Recepcjonistka myślała, że przekażę jej wiadomość o niej, dlatego tak zareagowała.
Kontynuowała:
- Więc... umiesz może pływać? Potrzeba nam drugiego ratownika. - zawahałam się trochę,
ale potem popatrzyłam na Chinchou. "Ona bez problemu sobie poradzi!" - pomyślałam
i podniosłam ją z ziemi, stawiając tym samym na ladzie. Dziewczyna popatrzyła się przez chwilę na mnie ze zdziwieniem, ale ja zaczęłam wyjaśniać:
- Widzi pani... umiem pływać, ale niezbyt dobrze. To stworzonko jest jednak świetnym pływakiem!
- wskazałam w tym momencie na mojego pokemona na ladzie. - Do tego razem z Starly... - wskazałam na przyjaciela na ramieniu. - są świetnym połączeniem!
- No, niech ci będzie czyli wiesz co masz robić; Obserwuj wszystkich, czy wszystko w porządku, zgłaszaj ratownikowi na wierzy, odpowiadaj na pytania - wtedy przygryzłam wargę. "Swobodne gadanie z ludźmi, no po prostu bajecznie! Do tego widzimisie niektórych, ech... ale praca
to praca!" Naprawdę nie byłam z tego zadowolona. - hmm... coś jeszcze... aha!
Najważniejsze, jeśli pierwszy ratownik nie może komuś pomóc to ty przejmujesz inicjatywę,
rozumiesz? - zapytała, a ja pokiwałam głową. Następnie dała mi plakietkę z napisem
"Drugi ratownik - skory do odpowiadania na pytania!". Czułam się trochę urażona formą męską,
jednak z oczywistych powodów nic nie powiedziałam. Udałam się z moimi towarzyszami do basenu...

Wodne stworzonko od razu wskoczyło do wody. Pluskało się, szczęśliwe, iż jest tam,
a ja nie wiedziałam co robić: czy mam je wyciągnąć czy nie? W końcu powiedziałam do niej:
- Ej, mała! - jej żółto-czarne oczka popatrzyły się na mnie. - Wychodź stąd nie jesteśmy tu dla zabawy! - ona odetchnęła, zrezygnowana, ale wykonała polecenie. Wtedy spostrzegłam, iż drugi
pokemon tak samo gdzieś zniknął. Wzięłam, więc moją towarzyszkę na ręce, następnie spojrzałam
w górę. Oczywiście, stworzenie latało sobie po niebie. Wpadłam, jednak na pewien pomysł.
Wydarłam się na Starly:
- Hej! Podleć tutaj! - ten co prawda nie tak szybko jak Chinchou, ale w końcu znalazł się z powrotem na moje ramie. Zwróciłam się do obu póki mogłam:
- Słuchajcie! Wiem jak mogę pogodzić wasze zamiłowania. Ty, mój dumny ptaku, obserwuj
baseny czy ktoś nie potrzebuje pomocy, a ty, moja kochana niebieska rybko, pływaj w basenie
szukając tego samego, jednak jeżeli to zrobisz to oprócz zaalarmowania mnie spróbuj
pomóc tonącemu. Zrozumiano? - oba stworki pokiwały głowami. Po chwili zajęły stanowiska.
Stałam przez chwilę przyglądając się im, kiedy zaczepił mnie mały chłopczyk.
Był dość pulchny, a na jego głowie znajdowała się niebieska czapka z daszkiem.
Miał prawdopodobnie około czterech lat. Pociągnął sznurek na swoich zielonych kąpielówkach.
Potem zapytał się mnie, dziwnym trafem nie sepleniąc:
- Ty... a dlaczego nie masz na sobie stroju? - miał uroczy, dziecięcy głosik. Zbaraniałam. Jak ja mu miałam to wytłumaczyć. Do tego zadziwiała mnie odwaga tego dziecka.
Jestem silniejsza mogłabym mu przecież przyłożyć albo fuknąć "Nie twoja sprawa, mały!".
Ten, jednak nie wyglądał na to, aby się tego obawiał. Następny, zastanawiający fakt.
Małe dzieci prawie nigdy nie są nieśmiałe. Nawet jak są to nie mają problemów z zapytaniem o
co chcą. Ta naiwność oraz śmiałość zarazem zawsze mnie zadziwiała. Ja nigdy bym się nie odważyła podejść do jakiejś osoby, pytać o taki nieistotny szczegół. Niemniej odpowiedziałam:
- Wiesz ja tutaj pracuję. - złapałam się za plakietkę, a następnie przeczytałam ją. - "Drugi Ratownik". - oczywiście opuściłam drugą jej część, aby nie sprowokować go do zasypywania mnie pytaniami. "Aha!" burknął jeszcze i poszedł do małego płytkiego zbiornika z wodą.

Minęło sporo czasu kiedy nie działo się nic interesującego. Moi obserwatorzy dobrze się sprawowali,
ale nikogo na szczęście nie zauważyli. Za to ja musiałam odpowiadać na wiele głupich pytań,
a większość z nich to "Przepraszam gdzie jest tutaj toaleta?" albo "Czy jest tutaj automat ze słodyczami lub sklepik?". Powtarzały się ona tak często, że miałam ochotę zrobić wielki plakat z tymi informacjami. Zdarzały się również ciekawskie dzieci mające ochotę się mnie spytać każdego szczegółu.
W pewnym momencie usłyszałam nawoływanie Starly. Brzmiało tak przeraźliwie głośno, że wiedziałam, iż nie wróży to nic dobrego. Podeszłam do basenu. Krzyknęłam do pływającego pokemona "Co się stało?!", a on wskazał na małą dziewczynkę na środku dwumetrowego akwenu.
Miała zapewne sześć lat. Była w jednoczęściowym różowym kostiumie, na jej głowie znajdowały się dwie długie, rude kitki. Szamotała się wzburzając pianę. Tonęła, dość szybko, więc prawdopodobnie
zaszła w basenie za daleko (głębokość zwiększa się stopniowo). Do tego nigdzie nie widziałam
głównego ratownika. Nie miałam czasu go szukać, a musiałam działać szybko, więc wydałam komendę mojej Chinchou:
- Szybko musisz jej pomóc. Płyń do niej! - moja podopieczna wykonała komendę, ale szło jej to zbyt mozolnie, więc zdecydowałam się ją jakoś przyspieszyć. - To nie ma sensu!
Zanurkuj, a następnie użyj Fal Dźwiękowych, aby przyspieszyć! - tym razem pomknęła jak strzała.
Widać było jak fal dźwięku rozchodziły się w okręgach odbijając małe stworzonko od ściany
do dziecka. Zjawiła się pod nim kiedy akurat zaczęło opadać. Złapała ja swoimi małym płetwami
oraz czułkami, ale ciężko było jej je utrzymać. Wtedy wydałam kolejne polecenie:
- Szybko Podwójna Drużyna! Będzie ci łatwiej! - faktycznie, po nie długim czasie na brzeg
zaniosło małą osóbkę stado rybek. Uratowana już po chwili zaczęła oddychać.
Nie odniosła żadnych ubytków ani ran, ale i tak trzęsła się ze strachu.
- Dziękuję. - usłyszałam kiedy trochę się uspokoiła. Jej rodzice byli mi wdzięczni; prędko zabrali
córkę do domu. Wszyscy podziwiali mnie, uważali mnie oraz mojego pokemona za bohaterów.

Resztę dnia, nie licząc ochrzanienia pierwszego ratownika za jedzenie w barze, w pracy,
nic ciekawego się nie działo. Nadal informowałam tysięczny raz o tym samym, a moi
towarzysze obserwowali basen. Po skończonej służbie udałam się po zapłatę...

Dzień Pierwszy

Poranek postanowił dziś wszystkich obudzić natychmiastowo. Nie dawał litości, wszyscy musieli wstawać natychmiast. Słońce powodowało że aż chciało się wstawać, lecz nie wszyscy się nim przejmowali, ponieważ dalej leżeli w swoich łóżkach i się wygrzewali. Tak samo pokemony, które towarzyszą nam od kilkuset lat. Te żyjące kilkaset lat wcześniej niczym się nie różnią od tych, które żyją w teraźniejszych czasach. Tak samo jest z ludźmi, ale może się zdawać że są bardziej leniwi niż pokemony. Nie mówimy oczywiście tu o wszystkich mieszkańców ziemi. Jedną z takich osób, jest Alice. To ona właśnie wstała dziś wcześnie rano, by porządnie się przygotować do pracy. Wszyscy się jeszcze wygrzewali w swoich łóżeczkach, ale nie ona. Ona była już na równych nogach, od 5 rano. Przez ten czas, zdążyła wziąć prysznic, wysuszyć się, przyszykować ciuchy do pracy i uczesać się. Po 3 godzinach, przygotować do pracy dziewczyna spojrzała na zegarek, była 8. Za godzinę nasza bohaterka zaczynała pracę w pływalni. Do wyjścia z domu, wystarczyło jej tylko zjeść śniadanie i napić się gorącej czekolady. Dzień zapowiadał się dość spokojnie, ale jak to w życiu bywa, na początku jest spokojnie, a potem jest jestem wielki młyn. Gdzieś po piętnastu minutach od spojrzenia na zegarek, mama Alice zeszła po schodach z myślą że jej córki jej tu nie ma i że pewnie jeszcze śpi. No ale los lubi bardzo zaskakiwać, raz pozytywnie a raz negatywnie. W tej chwili na twarzy Pani Asai pojawił się szeroki uśmiech. Nie dość że jej córka była już naszykowana, to jeszcze zrobiła śniadanie, po prostu złote dziecko. Po bardzo pysznym śniadanku, Alice i Zorua która jej towarzyszyła wyszły z domu. Wzeszły na rower i zaczęły jechać w stronę pływalni. Dziewczyna była bardzo ciekawa co jej przyniesie kolejny dzień w pracy. Może szef da jej zadanie, które jeszcze nie robiła. Po kilkunastu minutach drogi dodarły na miejsce. Gdy się rozejrzała, dostrzegła całe mnóstwo busów na których były loga różnych stacji telewizyjnych. Nastolatka nie wiedziała na pływalni ma się coś odbyć. Gdy weszła do środka dostrzegła szefa, postanowiła że dowie się o co w tym wszystkim chodzi. Szef powiedział jej że dziś w miejscu jej pracy ma wystąpić mistrz pokazów, Wallace. Alice nie wiedziała że jest w Unove, przecież od razu byłoby głośno o tym w mediach. Po kilku godzinach zabawy, na którym był występ Milotica. Wszyscy świetnie się bawili. Po wczęśniej wspomnianej zabawie, dziewczyna musiała wszystko posprzątać, no i tak też się stało. Ok 2 godziny później basen lśnił czystością, a nastolatka mogła wracać do domu. Po odebranej nagrodzie była już w drodze do domu.

Dzień Drugi

Noc powili znikała zza okien, a poranek witał wszystko i wszystkich swoimi promieniami światła, która wpadały nieraz tam gdzie nie potrzeba. Niektórzy zwyczajnie po prostu ich nie lubili. Większość mieszkańców należała do grona którzy niespecjalnie lubili tego rodzaju pobudki, a właściwie to wo gule nie lubi budzić się ze błogiego snu i wychodzić z cieplutkiej kołdry, która grzała ich ciała. Niestety beztroskie leżenie w swoich łóżkach musiało się skończyć, ponieważ trzeba w końcu wstać, ubrać się, zjeść śniadanie i iść do pracy lub na zakupy jeśli ktoś nie pracował. Nawet dzieci musiała skończyć z wylegiwaniem się w łóżkach i w końcu trzeba było je budzić, by wstały. Nie mowa tu jednak o 5-8-letnich dzieciach, lecz o 10-15-letnich, które musiały wstać by zająć się swoimi pokemonami, a niektórzy nawet z nich musieli iść trochę popracować. A po co? A po to by mieć pieniążki, by wydać je na między innymi na swoje pokemony. Tak i nasza Alice, młoda rangerka która zrobiła sobie przerwę w podróży i już od kilku dni nocuje w swoim rodzinnym mieście wraz z swoim starterem, a zarazem najlepszą przyjaciółką Zoru'ą. W tej chwili pokemon leżał na nogach swojej trenerki i rozkoszował się błogim snem który go w tej chwili otaczał. Samicza tak jak swoja trenerka nie zamierzał wstawać i iść do pracy, no ale niestety nie on tu decyduje, tylko trenerka. Niedługo po pojawieniu się promieni słonecznych, które bezczelnie wpadały do pokoju Alice i Zorua musiały wstawać, ponieważ mama nie dawała im spać i z pewnością nie dałaby dalej. Nastolatka postanowiła więc wstać i zacząć się szykować. Nagle poczuła coś średnio ciężkiego jej nogach. Gdy leniwie podniosła głowę dostrzegła Zoru'e, która leżała na jej nogach i spała w najlepsze. Dziewczyna nie wiedziała co w takiej sytuacji zrobić. Z jednej strony musiała wstawać, by się przyszykować a z drugiej strony nie chciała budzić Zoru'y. Po kilku sekundach rozmyślania nad teraźniejszą sytuacją nastolatka wpadła na pomysł. Najpierw dziewczyna spojrzała jeszcze raz na Zoru'e, sprawdzając czy śpi(nadal spała). Gdy się już upewnia to podniosła się powoli, by nie obudzić pokemona. Następnie podniosła dłonie i...zaczeła łaskotać pokemona. Ta natychmiastowo się obudziła i odskoczyła. Ku zaskoczeniu Alice pokemon zaczął używać Kuli Cienia. Dziewczynie oczy zrobiły się okrągłe jak pokeball.
- O niedobrze...
Zorua zaatakowała swoją trenerkę Kulą Cienia, ta zupełnie nieświadoma niczego leżała na podórzce. Po chwili pokemon chyba już się zorientował co się stało, ponieważ podbiegł do trenerki trochę zdezorientowany i zaskoczony.
- Auć...nauczka na przyszłość by nie budzić pokemona łaskotkami, ponieważ to może się źle skończyć dla robiącego kawał, auła.
Po jakże nieprzyjemnej pełnej wrażenie i raczej nieprzyjemniej pobudce, dziewczyny wstały i zaczęły się szykować do wyjścia. Szczerze mówiąc to tylko dla nastolatki ten poranek był nieprzyjemny, ponieważ gdy wszystko się wyjaśniło to Zorua miała powody do śmiechu. Gdy zobaczyła twarz i minę po tym nieporozumieniu to po prostu nie mogła powstrzymać swojego śmiechu. Alice poszła się odświeżyć a Zorua dalej poprawiała swoje futerko. Podczas gdy rangerka była w łazience, pokemon miał znaleźć odpowiednie ciuchy do pracy, ale jednak miał inne zajęcię, jego zdaniem bardziej ciekawsze. Po chwili dziewczyna wyszła odświeżona i rześka jak nigdy. Zaraz po tym jak dziewczyna wyszła z łazienki spojrzała na Zoru'e zła. Pokemon miał poszukać ciuchów do pracy. Ta tylko kiwnęła głową i sama podeszła do szafy. Było w niej kilkanaście sukienek, kilka bluzek i spodnie. W dolnej części szafy stało kilkanaście par budów. Po odnalezieniu jej codziennego stroju, który składał się z bluzki, spodni i butów, dziewczyna zaczęła szukać swojego stroju, w którym pracuje, a był nim nic innego jak strój kąpielowy. Był on koloru niebieskiego i był dwuczęściowy. Po odnalezieniu ubrań do pracy oraz na co dzień, nastolatka zaczęła szukać ręcznika i innych akcesoriów. Kilka minut po tym i Alice i Zorua były gotowe do wyjścia. Jedyną rzeczą którą jeszcze nie zrobiły, musiały zjeść śniadanie. Po chwili były już na dole. Na stole było jak zwykle pełno potraw, oraz gorąca czekolada. Po zjedzeniu pysznego śniadania, nastolatka i jej pokemon pożegnały się z mamą dziewczyny i wyszły. Kilka chwil później były już w drodze do pracy. Gdy Alice rozejrzała się widziała pełno ludzi śpieszących się. Niektórzy szli do pracy, niektórzy byli z zakupami. A niektórzy spieszyli się do domu. Najczęściej były to kobiety w różnym wieku. Miały przy sobie torby z zakupami. Kilka chwil później dziewczyny były już na miejscu. Przed drzwiami stał jakiś człowiek, po podjechaniu bliżej był to mężczyzna a po podjechaniu jeszcze bliżej okazało się że był to szef, który dowodził całym basenem. Gdy dojechała na miejsce, zsiadła z roweru i odstawiła go. Kilka sekund później podeszła do szefa. Ona i Zorua przywitały się z nim. Porozmawiali chwilę...gdy dziewczyna i jej towarzyszka miały już wejść do budynku, dyrektor basenu kazał jej zostać. Alice nie wiedziała zbytnio o co może chodzić. Gdy oto spytała usłyszała tylko że musi chwilę poczekać. Nagle podjechała limuzyna. Dziewczyna była zupełnie zdezorientowana. Nie wiedziała co się dzieje. Zorua była inaczej nastawiona do całej sytuacji. Wręcz nie mogła się doczekać, gdy ten ktoś wyjdzie z samochodu. Po chwili poznały już odpowiedz. Z pojazdu wyszedł bardzo sławny człowiek na całym świecie. Każdy znał jego imię, każdy go znał. Był to nie kto inny jak Wallace. Alice miała już okazję się z nim spotkać i z nim rozmawiać. Nie wiedziała jednak po co tym razem Mistrz Koordynatorów przybył do regionu Unova. Kilka chwil później dziewczyna była już była poinformowana o co w tym wszystkim chodzi i co ona ma w tym wspólnego. Nastolatka miała pomagać Wallace'wi w treningu. Niedługo w Sinnoh ma się odbyć co roczny Puchar Wallace'a i związku z tym Wallace chciał poprosić rangerkę oto by mogła mu opracować wspaniały występ powitalny. Dyrektor poinformował ją że to będzie jej dzisiejsza praca i że dostanie za nią odpowiednia wypłatę. I tak po kilku minutach oboje byli już na basenie. Pływalnia była dziś zamknięta właśnie z powodu ich treningu. Alice nie miała wątpliwości że Wallace wybierze swoje Milotica. I tak też się stało. Pokemon po wyjściu z Pokeballa aż rwał się do treningu. Młody mężczyzna zauważył jak dziewczyna z iskierkami w oczach patrzy na jego pokemona. Dałby sobie rękę uciąć że pewnie też by chciała mieć takiego pokemona i z pewnością będzie kiedyś go posiadała. Gdy bardziej się przyjrzał dziewczynie, postanowił że ona również powinna trochę potrenować. Przed przyjazdem do Unova dobrze sprawdził Alice, związku z tym bardzo dobrze wiedział że posiada wodnego pokemona. Zapominając o tej informacji spytał czy i ona ma wodnego pokemona. Rangera z niechęcią odpowiedziała że jest w posiadaniu Frilisha, lecz nie jest zbyt mocnym pokemonem i zna tylko trzy ataki. Wallace kazał wypuścić jej tego pokemona. Po chwili zaproponował by zademonstrowała wszystkie ataki tego pokemona. Nie codziennie się zdarza że ma okazję poćwiczyć pod okiem prawdziwego Mistrza. Przy okazji może przygotowała by się do nadchodzącego turnieju. No i tak Alice zrobiła...najpierw wydała komendę użycia Bąbelków, potem Toksyn a na sam koniec pokemon zaczął używać Wodnego Sporty. Młody Mistrz przyznał że wszystkie te ataki są bardzo przydatne w walce jak i poza nią, np. w pokazach. Po chwili nastolatka wpadła na pomysł z kombinacje dla Milotica. Ostatnim razem jak oglądała go w telewizji poznała kilka ataków które zna. Dziewczyna spytała czy może wydawać komendy Milotic'owi Wallace'a. Ten oczywiście się zgodził. Pokemon wskoczył do wody. Alice na początek zaczęła atakiem śpiewu. Śpiew Milotica był bardzo kojący i uspokajający. Następnie wydała komendę użycia obrony. Woda zaczęła się mienić zielono niebieskim światłem sam Milotic też świeciła takimi barwami. Chwilę po tym pokemon zaczął używać pierścienia wodnego. Nagle Milotic zaczął się unosić a jego ciało było pokryte tęczową warstwą światła. Po kilku sekundach wokół Milotica pojawiły się krople wody, które podkreślały jego piękno. Wallace był zachwycony i bardzo zaskoczony. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Puls smoka który pokemon użył spowodował że krople rozprysły się na całą powierzchnię basenu a tęczowa warta zrobiła tęczę nad Miloticiem. Kilka chwil po tym Wallace zaczął klaszczeć. Był bardzo zadowolony i że na pewno wykorzysta to do swojego występu. Po podziękowaniu jej za wspólny trening pożegnał się i zapewniał że jeszcze nie raz będą wspólnie trenować. Kilka minut później przyszedł dyrektor basenu. Pytał się jak poszedł trening, czy czegoś dziewczyna się nauczyła. Po krótkiej rozmowie, dziewczyna dostała wypłatę i wyszła z basenu. Kilka chwil później była już w drodze do domu.