1 dzień
Wstałem rano szybko się ubrałem i ruszyłem do nowej pracy od samego rana ciężko pracowałem najpierw jako Kelner klienci byli mili i dawali duże napiwki
Jeden z nich zapytał się mnie- Chłopcze mam dla ciebie małe zadanie czy mógłbyś udać się na pocztę i odebrać moja paczkę?. Był mały ruch zapytałem się szefa czy mógł bym udać się na pocztę odebrać paczkę jednego z naszych klientów.On odpowiedział Możesz iść mamy teraz mały ruch więc udaj się na pocztę i odbierz paczkę wtedy wyruszyłem w drogę na pocztę.Pogoda nie były najlepsza więc się spieszyłem gdy dodarłem na miejsce postanowiłem wykonać moje zadanie. Dzień dobry- powieszałem Witamy w czym mogę służyć?. Chciałem odebrać paczkę. sprzedawczyni podała mi dziwną paczkę i powieszałaUważaj ta paczka jest bardzo delikatna jak najszybciej dostarcz ją właścicielowi. W ziołem paczkę i udałem się s powrotem do Restauracji było spokojnie i cicho nawet za cicho. Za rogu wyłonił się cień jakiegoś stworka. Nie wiedziałem jakie ma zamiary. Zatrzymałem się żeby schować paczkę do plecaka.pomyślałem sobie w moim plecaku będzie bezpieczna. Ruszyłem dalej nie zdając sobie sprawy ze ten tajemniczy stworek mnie śledzi. Nagle znalazł się przede mną i zatrzymał się było widać ze coś go martwi.Przykucnąłem przed nim i się zapytałem Co się stało maluchu?. Chyba chciał żebym za nim poszedł. Wiedziałem ze mam jeszcze dużo czasu wiec postanowiłem pomóc mu. Zaprowadził mnie pod drzewo. Chyba chciał żebym pomógł mu zrywać jagody. Za czołem zrywać jagody po jakimś czasie skończyłem i dałem mu jagody> Stworek był zadowolony po pewnej chwili udał się w swoim kierunku. Udałem się wtedy do Restauracji i oddałem paczkę właścicielowi był bardzo zadowolony z mojej pracy.
Wypłata + spore napiwki proszę

Ostatnio edytowany przez Morlun (2012-03-03 18:05:32)

Zarabiasz 350 zł.

300 zł zarabiasz...

Poniedziałek (dzień 1)
Nastał jasny i ciepły, poniedziałkowy ranek. Na ulicach miasta roiło się od turystów oraz trenerów poszukujących przygód. Jednym z nich jest młoda Anastazja. Jej sen o zostaniu mistrzem pokemonów duchów może się spełnić, ale jest jeden problem. Anastazja pochodzi z biednej rodziny, a sama podróż trenera jest bardzo droga. A więc czy jest lepszy sposób na zarobienie pieniędzy niż praca w Restauracji im. Growlith'a? Zwłaszcza, że młoda trenerka, gdy rodzice byli w pracy sama musiała gotować. Jej pierwsza rozmowa w cudnym lokalu odbyła się z wysokim i niezwykle przystojnym właścicielem, który był także szefem kuchni. Ten widząc zapał dziewczyny przyjął ją bez zastanowienia. Niestety nie na takie stanowisko jakie by chciała młoda Anastazja. Wyszedł do pomieszczenia służbowego, a gdy wrócił wręczył jej mopa i wiadro... Mimo rozczarowania trenerka dumnie chwyciła wiadro i wyszła na salę. Gdy zamoczyła mopa w wodzie wszystkie oczy zwróciły się ku niej. Może nie wywarło to by na niej wrażenia gdyby narzędzie pracy nie wymsknęło się z spoconych ze zdenerwowania rąk. Cała woda z wiadra wylała się wprost na drogie czółenka zamożnej kobiety. Zaczerwieniona ze wstydu, w śród głośnych śmiechów i gwizdów wytarła dokładnie wodę i weszła do kuchni. Szef widząc to podszedł do niej i zaproponował jej pracę przy zmywaku. Zgodziła się. Najpierw starannie by wynagrodzić swoje winy umyła stos naczyń, następnie wytarła je i poukładała elegancko na półkach, a na sam koniec umyła pochlapaną podłogę. Ale to nie był koniec pracy. Dobiła godzina szesnasta. Godzina szczytu. Anastazja ze spoconym czołem myła naczynia jak szalona byle nie zostać zawalona stertą sztućców. Gdy uporała się ze wszystkim postanowiła pomóc przy gotowaniu. Podeszła do jednego z kucharzy który gorączkowo biegał po kuchni. Spytawszy go czego potrzebuje, zaczęła mu podawać wymienione rzeczy. Dzień dobiegł końca. Wszyscy kucharze już porozchodzili się do domów, lecz Anastazja postanowiła jeszcze umyć szyby i podłogi. W samą północ zmęczona i śpiąca wyszła w raz z szefem na puste ulice miasta, a następnie rozeszli się, każdy idąc w przeciwną drogę. Może w niedziele pójdzie jej lepiej?

Niedziela (dzień 2)
Nareszcie nadeszła niedziela. Anastazja wyczekiwała tego dnia. Z samego ranka w raz z pierwszym śpiewem Dodrio trenerka wybiegła do pracy w restauracji im. Growlithe'a. W drzwiach uśmiechał się do niej szef. To dziwne ale dopiero poznała jego imię i to na dodatek z plakietki, na której widniało tłuste imię ,,Tony,,. Szef oznajmił, że widział wczoraj jak sobie radzi w kuchni i zaproponował jej by przygotowywała pokekarmę dla pupili gości. Na szczęście miała przy sobie Gastly'ego który postanowił pomóc jej kosztując jej wyrobów. Najpierw przygotowała stanowisko pracy. Umyła blaty, kuchenkę, podłogę oraz poukładała przyprawy na miejsca. Wybiła godzina siódma. Za godzinę otwarcie. Anastazja postanowiła najpierw przygotować karmę dla pokemonów typu ognistego. Szło jej zaskakująco dobrze, a to dzięki Magmarowi Tony'ego. Główny dodatek to papryczki chili. Następnie powstała karma dla typu trawiastego i latającego z szczyptą kiwi. Na sam koniec powstała karma uniwersalna oraz dla typu kamiennego, robaków, duchów oraz psychicznych z dodatkiem czekolady. Skończywszy pracę wzięła na tacę trochę karmy z każdego rodzaju i na wrotkach z kółkami w kształcie masterball'i wyjechała na salę. Wszystko szło dobrze. Ostatnią klientką zamawiającą pokarm dla pupila była ta sama kobieta którą ochlapała w poniedziałek. Jednak widząc u jej boku lewitującego Haunter'a zapałała do niej sympatią. Gdy taca opróżniła się znów postanowiła pomóc kucharzom. Lecz sprawy potoczyły się inaczej. Gdy weszła do kuchni zobaczyła, że każdy kucharz śpi. Zapewne była to sprawka Gloom'a jednego z chrapiących. Goście powoli zaczęli się denerwować. Co innego było zrobić? Chwyciła za nóż, założyła fartuch w Magikarp'y i zaczęła przygotowywać sałatki wszelkiej maści, a Gastly latał po kuchni i próbował budzić śpiących. Jednak gdy mu się to udało było za późno. Każda potrawa była gotowa zaskakująco szybko, a kelnerzy już podali je głodnym gościom. Ku zdumieniu wszystkich pracowników jedzący na głos zachwalali potrawy. Szef podszedł do niej i uroczyście włożył jej czapkę kucharską mówiąc: ,,Od tego momentu jesteś jedną z nas. Nie zawiedź nas" Lepszego zakończenia dnia nie mogła sobie wyobrazić. Szkoda, że niedługo będzie musiała odejść z pracy.

Ps.wiem, że zalatuje to opowiadaniem i operą mydlaną ale tylko tak umiem pisać więc proszę o wyrozumiałość.

Przyszedłem kolejny raz do swojej pracy, kolejny nudny dzień z ciekawymi klientami w swojej robocie. Przy wejściu spotkałem Sēji. Uśmiechnęła się do mnie, ja odwzajemniłem uśmiech. Pracuję tu dość krótko, jednak zdążyłem się już zaprzyjaźnić z niektórymi pracownikami. Podoba mi się to, że panuje tu rodzinna atmosfera. Wszyscy znają tu każdego, wszyscy pomagają na tyle ile mogą. Oprócz Sēji zaprzyjaźniłeś się także dobrze z kucharzem o imieniu Gūsu. Był to staruszek, miał już siedemdziesiąt kilka lat, jednak ciągle chce pracować w tej restauracji. Szefowie nie mają serca go wyrzucić, więc penie jeszcze kilka lat tu popracuje. Dzisiejszy dzień był zadziwiająco ciężki, gdyż w jednym skrzydle restauracji odbywało się wesele. Główną nadzorczynią tego wesela była Sēji. Oczywiście mnie wzięła do pomocy przy strojeniu sali, podawaniu ludziom wszystkiego co sobie zażyczyli oraz sprzątaniu. Jeszcze kilka godzin po końcu mojej zmiany musiałem pomagać innym pracownikom sprzątać. Zadziwiła mnie ilość jedzenia jaką może spożyć sto pięćdziesiąt ludzi. Ja, Sēji i ośmiu innych kelnerów bez przerwy kursowaliśmy z kuchni na salę i z powrotem. W kuchni dowodzić dziadek, bo tak wszyscy nazywają staruszka Gūsu. Pracowało też czterech innych kucharzy.Gdy wyszedłem z restauracji, mimo swojej wytrzymałości wszystko mnie bolało. Jednak cieszyłem się z dobrze wykonanej pracy oraz kilku napiwków od młodych i ich rodziny.

Dzień 1
Wchodziłam do restauracji z mieszanymi uczuciami, niepewna, co będę robić, jednak pełna zapału i chętna do pracy. W drzwiach minęłam się z jakimś młodą dziewczynę, która wybiegała z lokalu tak szybko, że nawet nie zauważyła, że mnie potrąciła... Kiedy weszłam do środka, usłyszałam wściekły głos, należący, jak wywnioskowałam, do właściciela:
- Kolejna, która myślała, że dostanie kasę za darmo? Czy naprawdę nie przyjdzie dzisiaj nikt nadający się do tej pracy!?
- Ja chętnie spróbuję - odezwałam się, podchodząc bliżej.
-Świetnie! Każda para rąk zdolnych do pracy się dzisiaj przyda, w mojej restauracji jadają teraz trenerzy biorący udział w tygodniowej konferencji na temat żywienia Pokemonów. Kilkadziesiąt osób. Sama rozumiesz więc, że jest dużo do zrobienia - opowiadał, prowadząc mnie do kuchni.
- A czym konkretnie miałabym się zająć? - zapytałam, naiwnie nie podejrzewając jeszcze najgorszego.
Gdy dotarliśmy do kuchni, moim oczom ukazały się hałdy brudnych naczyń, góry sztućców wręcz proszących się o kontakt z wodą i stosy garnków i im podobnych kuchennych sprzętów.
- Możesz pracować na zmywaku - rzucił krótko, jakbym nie mogła sama się tego domyślić - Kiedy skończysz, Paul, chłopak, który będzie ci pomagał, powie ci, co dalej. A jak masz właściwie na imię?
- Makoto - powiedziałam, zawiązując fartuch. Teraz rozumiałam spotkaną wcześniej dziewczynę.
Zmywanie mimo najszczerszych chęci szło mi dość opornie. W każdym razie dopóki nie przyszedł Paul. Razem jakoś uporaliśmy się z tym całym myciem, wycieraniem i czyszczeniem. W międzyczasie wpadł do nas szef, żeby sprawdzić, jak nam idzie.
- No i jak tam, Minako, podoba ci się u nas? - spytał.
-Mako, nie Minako - poprawiłam go, wściekła, że nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.
- Dobrze, dobrze, Minako, cieszę się - wybiegł tak szybko, jak się pojawił.
- Nie gniewaj się na niego, z powodu konferencji jest ostatnio strasznie zabiegany - powiedział Paul.
- Mam tylko nadzieję, że znajdzie trochę czasu, żeby zapamiętać moje imię - odparłam ze śmiechem.
Po skończonym zmywaniu przyszła kolej na dalsze obowiązki. Ja zajmowałam się przygotowaniem sali na obiad: ustawianiem stołów, kładzeniem obrusów i zastawy, ustawianiem wazonów z kwiatami. Poza tym pomagałam kucharce w przygotowaniu potraw: kroiłam warzywa, myłam owoce, zajmowałam się również mięsem. Musiałam też wyskoczyć do sklepu, ponieważ zabrakło ziemniaków, zgłosiłam się chętnie, miło było się przewietrzyć po tak długim siedzeniu w kuchni. Potem cały czas pracowałam w kuchni. Kiedy goście zaczęli się schodzić, wyznaczono mnie do podawania  bycia kelnerką. Podawałam gościom potrawy i zbierałam brudne naczynia. Po zakończeniu obiadu i wyjściu wszystkich gości skończyła się moja praca na dzisiaj. Na odchodne usłyszałam ze strony szefa "Do widzenia, Minako!", co osłabiło mnie chyba bardziej niż cały dzień pracy. Miałam nadzieję, że jutro, kiedy tu wrócę, zdołam uświadomić mu, jak mam naprawdę na imię...

Ostatnio edytowany przez Mako - chan (2012-04-15 21:06:09)

Szukając jakiejś pracy trafiłam do restauracji, która od początku mnie urzekła. Pyszne jedzenie, ładne dekoracje... ale przecież nie byłam tutaj, aby coś zjeść. Od razu udałam się do kelnera i powiedziałam "Ja tutaj sprawie pracy." Ten odpowiedział, aby udać się do szefa kuchni i zapytać w czym można pomóc.
Tak też zrobiłam. Przecisnęłam się między stolikami, a kelnerami dochodząc po chwili do dużych stalowych drzwi. Zapukałam lekko, jednak nie usłyszałam odzewu. Mogłam zapukać mocniej, jednak zdecydowałam się po prostu wejść. Kiedy kucharz mnie zobaczył krzyknął:
- Ej, co mi tu tak dzieci wchodzą! To kuchnia wyjdź w miejsce dla gości. - mężczyzna miał na sobie biały fartuch i czapkę. Był gruby, wysoki, a w ręce trzymał nóż, którym coś kroił. Mówił stanowczym, niskim głosem co lekko mnie speszyło, ale po chwili wyprostowałam się i powiedziałam śmiało:
- Jestem tutaj w sprawie pracy. Kelner mnie do pana przysłał, abym się zapytała czy mogę w czymś pomóc. -
kucharz speszył się oraz przyklęknął coś niewyraźnie na kelnera.
- Oj, przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. Nawet brakuje mi kilku pomocników. - tym razem uśmiechnął się , a jego głos wydawał się być bardzo przyjemny oraz zachęcający - Umiesz dobrze gotować malutka?
- Dosyć dobrze jeżeli mam przepis. - odpowiedziałam
- Hahaha! - kucharz zaśmiał się donośnie - Oczywiście! Będziesz mi pomagała ok? Na początek pokrój te ogórki w kostkę tak jak ja to zrobiłem, a przy okazji umyj sobie ręce.
- Dobrze proszę pana. - rzekłam nie wyrażając zbytnio emocji
- Wiesz nie mów do mnie pan... mów do mnie szefie! - powiedział kiedy szłam w stronę umywalki, a potem
zaczął się znowu śmiać, wracając do swoich obowiązków.

Krojenie ogórka nie sprawiało mi trudności, nie jestem osobą, która się łatwo ulega skaleczeniu nawet długim nożem, więc wykorzystałam ten czas niezbyt naprężonej pracy, aby rozejrzeć się po kuchni.
Znajdowały się tam rzędami ustawione cztery długie, od ściany do ściany, stoły. Przy każdym pracowało
dwóch lub jeden z pomocników/pomocnic szefa, który cały czas chodził po pomieszczeniu i nadzorował pracę
oraz wydawał instrukcję. Tylko czasami (przy trudniejszych czynnościach) sam coś wykonywał.
Sporadycznie do kuchni wchodzili kelnerzy i przekazywali szefowi kartki z zamówieniami. Ten zwykle wtedy pokrzykiwał na wszystkich, aby się spieszyli oraz dawał nowe zadania. Po pocięciu warzyw podszedł do mnie kucharz, a ja spytałam:
- Co mam dalej robić szefie? - ten uśmiechnął się lekko i powiedział.
- Zmieszaj szklankę mąki z dwoma szklankami cukru i mleka oraz dwoma jajkami, łyżką. Wszystko znajdziesz w szafce pod spodem - już chciałam coś zapytać bo, zaczynałam wątpić w  higienę restauracji, ale facet  mnie uprzedził - Tak, nie martw się tam jest lodówka! Hahaha! - znów zaśmiał się basowo.

Wyjęłam więc wszystkie składniki razem ze szklankami i miską. Przypomniałam sobie co mówił "...szklankę mąki z dwoma szklankami cukru i mleka", więc wrzuciłam je i zamieszałam. Mieszam tak i coś się nie klei jakieś dziwne to co z tego wychodzi czegoś brakowało... Wtedy pacnęłam się w głowę. "No jasne jajka!",
schyliłam się po nie, a kiedy je w końcu znalazłam, rozbiłam o krawędź miski. Jakimś cudem udało mi się
nie wrzucić go razem ze skorupkami (!), więc zabrałam się do mieszania. Z początku nie szło mi najlepiej,
ale im dłużej to robiłam, tym lepiej mi to wychodziło. W końcu udało mi się rozmieszać, ale strasznie bolała mnie ręka. Szef kuchni miał teraz jednak inne zmartwienia.
- Jak to za mało kelnerów w stosunku do gości?! - krzyczał on na pewnego drobnego kelnera z czarnymi krótkimi włosami.
- Jest nas tylko trzech i po prosu nie wyrabiamy. Niektórzy goście odchodzą, bo nikt nie przyjął ich zamówienia. Przydałby się przynajmniej jakiś pokemon, aby rozdawał dania, ale z kelnerów nikt nie ma...
- Ej, słuchajcie czy ktoś ma przy sobie jakiegoś pokemona? - powiedział donośnie szef
Wszyscy zaczęli kiwać przecząco głowami tylko ja niepewnie się zgłosiłam.
- Emm... ja mam, ale jest mały i jeszcze młody...
-  Nie ważne pokazuj go!
W tym momencie wyciągnęłam pokeball i wyrzuciłam moją Chinchou. Szef przez chwilę ją oglądał, a potem powiedział szybko.
- Ok, nada się. Daj mu, jednak tylko lekkie rzeczy do noszenia, rozumiemy się?
- Oczywiście! - powiedział kelner i wyszedł razem z niepewnym Chinchou. Pokemon spisał się, jednak świetnie.

W końcu skończyłam, ale byłam padnięta. Z resztą nie tylko ja. Pokemon siedział mi na rękach z przymkniętymi oczami. Zostało mi już tylko pójść do szefa po zapłatę....