Na niebie zaczęły pojawiać się chmury. Duże, czarne i ciężkie wisiały mi nad głową. "Niedługo będzie padać" - pomyślałam - "Ale to nic nie szkodzi... Chinchou będzie się lepiej czuła."- popatrzyłam się w tym momencie na pokemona, który szedł obok mnie pewnym i dumnym krokiem. Nie ma się co dziwić. To nasz pierwszy dzień w policji i od razu powiedzieli, iż mamy przyjść na miejsce zdarzenia. Tak się cieszyłam, że zaproponowali pomoc w rozwikłaniu ciekawego zabójstwa, ponieważ od dziecka lubiłam zagadki.
W końcu doszliśmy. W wąskiej, ciemnej uliczce na poboczu, kręciła się już policja oraz wiele gapiów. Tuż obok komisarza, od którego dziewczyna wcześniej dostała zlecenie, stały trzy osoby. Jedna ładna, wysoka brunetka o długich nogach, przerażonym spojrzeniu, niebieskich oczach oraz ubrana w czerwoną sukienkę, na którą nałożyła dżinsową kurtkę. Mówiła coś gorączkowo do policjanta. Drugim człowiekiem był szczupły facet z czarnymi okularami na brązowych oczach, siwymi włosami, a ubrany był w długi różnokolorowy płaszcz. Stał pewnie i uśmiechał się lekko mimo powagi sytuacji. Miał zapewne z 65 lat, ale wyglądał na młodszego.
Ostatnią osobą był wysoki młodzieniec o umięśnionej budowie, zielonych oczach i krótkich włosach przystrzyżonych na jeża. Miał na sobie czarną kurtkę oraz buty w podobnym kolorze. Wyglądał na poddenerwowanego zapewne z powodu zeznań kobiety, bo parzył się na nią złowrogo.

Kiedy podeszłam do nich usłyszałam urwaną wypowiedz:
- ...wtedy zobaczyłam silnego faceta w skórzanej kurtce... to musiał być on panie komisarzu!
- Pani Black, proszę się uspokoić. - odpowiedział rozmówca. Był lekko gruby, niski, ubrany w brązowy płaszcz i czapkę. Na jego twarzy widniał długi czarny wąs.
- Ona bredzi! To nie ja! - odpowiedział chłopak.
- Ależ proszę się uspokoić! O! - krzyknął kiedy mnie zobaczył - Nareszcie przyszła pomoc. Od razu przedstawię ci sytuację. Mamy tu trzy bardzo nie spójne zeznania. Młoda dama stojąca za mną to Agnieszka Black. Jest ona dziewczyną zamordowanego. Ten został ugodzony prosto w serce. - rzekł i pokazał na ciało. Na ziemi leżał blady mężczyzna z pierwszym zarostem zapewne w wieku 16-18 lat. W jego piersi znajdował się zakrwawiony, niebieski nóż będący bez zwątpienia narzędziem zbrodni. Poza tym na jego ciele widoczne były liczne posiniaczenia. - Panna mówi, że wracała razem z nim z kina. Rozstali się na drugim końcu uliczki, tam skąd przyszłaś. W czasie kiedy odchodziła w swoją stronę widziała jeszcze jak szedł za nim mężczyzna, którego rozpoznała jako obecnego tutaj młodego człowieka Nigela Silver. Ten się oczywiście nie przyznaje, jest eks partnerem Agnieszki. Podobno widział, jednak jak uciekał, uliczką obok starszy człowiek, rozpoznany jako Moris Bunt. Mówił, że nie zwrócił na to uwagi, bo jest tu jak on to ujął "tutejszym dziwakiem." Ostatni z podejrzanych widział natomiast jak dziewczyna wchodziła z nim do uliczki co wyraźnie zaprzecza jej zeznaniom. Najzabawniejsze w tym jest to, iż nikt nie widział morderstwa.
- W takim razie mógł być to też jakiś obcy człowiek. - zauważyłam
- Nie do końca... na głównej ulicy zamontowana jest kamera. W tym czasie faktycznie przechodziła tylko ta trójka.
- Przecież oczywiście, że to pan! - krzyknął niespodziewanie Nigel - Przecież denerwowało go jak ciągle
pan dokarmia gołębie! Do tego pozwał restaurację "Pod Skorpionem" o niehigienicznie przyrządzanie jedzenia. To byłby koniec restauracji pańskiego wnuka. Szczególnie o ten obrzydliwy sernik. Sam jadłem, ble! - młodzieniec wzdrygnął się.
- Phi! Odezwał się ten bez motywu. - odparł starszy mężczyzna.
- Że co proszę?!
- Każdy w mieście wie, że nadal kochałeś Black. - w momencie wypowiedzenia tych słów chłopak zarumienił się - Nie mogłeś się z tym pogodzić i go zabiłeś z zazdrości.
- Nic cię nie obchodzą moje wewnętrzne uczucia, dziadzie!
- Ale i tak wiadomo, że zrobiło to to dziewczę. - rzekł i pokazał na dziewczynę.
- Ja?
- No, a kto?
- Niby dlaczego?
- Może dlatego - wtrącił się znowu chłopak - że między wami ostatnio się niezbyt układało.
- Bzdura. - odparła bez emocji odgarniając włosy. 
- Taak? A co to było przedwczoraj? Krótka wymiana zdań?
- Może mieliśmy drobną sprzeczkę, ale to nie oznacza, że go zabiłam!
- Na pewno?
I zaczęła się prawdziwa sprzeczka. Doszłam do związku, że więcej nic się nie dowiem, więc podeszłam do ciała. Siniaki znajdowały się na całym ciele. Popatrzyłam na tą trójkę i oczywiste było, że mógł to zrobić
tylko Silver. Pozostali byli definitywnie za słabi.
"Czy to znaczy, że najpierw pobił go, a potem zadźgał? Nie, nie to byłoby definitywnie za proste i do tego nie logiczne. Chłopak był dość drobny, więc zapewne nawet się nie bronił. Dlaczego ktoś tak silny miałby nagle pomagać sobie nożem? Chwileczkę... co on ma na szyi?" - zastanawiam się. I zbliżyłam się do jego
gardła. - "Obrzęk? Ktoś go dusił... to nie ma sensu..." - po chwili usłyszałam zza pleców zdanie, które było do przewidzenia. "Na nożu nie ma odcisków palców." - "Przecież to logiczne każdy trzeźwo myślący człowiek
miałby rękawiczki... albo wytarł nóż." - wtedy podeszła do mnie Chinchou i przyglądnęła się ciału z niesmakiem. Jej lampki zaświeciły się oświecając wszystko dookoła. Spojrzałam na niego jeszcze raz.
Trafił mnie grom. Tak, nareszcie wiedziałam co się stało.

- Mogłabym się wtrącić - powiedziałam nieśmiało, a kiedy ucichli kontynuowałam - Jesteście okropni. Wszyscy trzej. I wszyscy jesteście mordercami. - odparłam zagadkowo.
- Ale jako, to przecież nie możliwe! - krzyknął komisarz - Proszę nam to wyjaśnić.
- Oczywiście. Było tak: pani Black szła szczęśliwa ze swoim chłopakiem wąskimi uliczkami. Już mieli się rozstać, ale nagle jej ukochany strasznie ją rozzłościł. Zapewne powiedział coś na zasadzie "Zdradzam cię"
albo "Niestety, ale to koniec." Wtedy ona wpadła w furię i zaczęła go dusić. Wbiła swoje długie, czerwone
paznokcie...
- Mówisz, że to ja...! - przerwała kobieta.
- Proszę słuchać dalej. - odparłam - On był, jednak dobrym aktorem. Udawał, że się udusił, a kiedy odeszła pani wstał. Tu pojawił się pan Silver...
- O wszystko na mnie! - przewał.
- Proszę słuchać! - fuknęłam - Zobaczył pan go, słabego na ziemi, a odchodziła od niego kobieta, którą pan kochał. - po minie wspominanego myślałam, że zaraz to ja pożegnam się z życiem. - Nie wiedział pan, że
to był już koniec ich związku, więc rzucił się na niego i dotkliwie pobił. Proszę go, jednak nie nie doceniać.
I po tym chłopak podniósł się. Ostateczny cios zadał pan Bunt! Wymyślił sobie, że weźmie nóż i zabije denerwującego, zagrażającego restauracji jego wnuka, młodzieńca!
Po wypowiedzeniu moich słów Moris zaklaskał.
- Brawo. - rzekł bez emocji - Brawo młoda pani detektyw. Ale masz jakieś dowody na swoją teorię?
- Co do najmniejszego detalu. - powiedziałam i uśmiechnęłam się szyderczo. - Po pierwsze uduszenie.
Panie komisarzu niech pan się przypatrzy gardle zabitego. - ten nachylił się, ale nie mógł nic dostrzec.
- No, jest miejscami czerwone co z tego?
- Niech pan dokładnie na nie popatrzy. Chinchou poświeć policjantowi. - wydałam komendę. Tym razem
nie mógł wyjść ze zdumienia.
- To, to jest... lakier! - wykrzyczał w końcu
- Dokładniej: lakier do paznokci pani Agnieszki. - ta słysząc to spojrzała w dół. - Myślę, że to wystarczający dowód na...- chciałam dokończyć, ale dziewczyna przerwała mi
- Tak to prawda... chciał ze mną zerwać i... ja po prostu... - powiedziała i rozpłakała się
- Teraz po drugie - kontynuowałam nie zwracając uwagi na płaczącą - Tu chyba sprawa jest prosta wystarczy przyjrzeć się obrażeniom. To silne głębokie uderzenia nikt oprócz pana Nigela nie był w stanie ich zadać. - ten w tym momencie przygryzł wargę.
- Teraz najważniejsze: uderzenie nożem.
- No, jestem ciekaw dlaczego to mam być ja. Proszę, więc wyjaśniać! - zaśmiał się Moris
- Z chęcią. - po raz kolejny uśmiechnęłam się szyderczo - Ach... W świetle wszystko staje się prostsze
lakier, obrażenia, okruszki... - rzekłam i popatrzyłam się na starszego faceta. Stracił swój uśmiech, który towarzyszył mu cały czas i zbladł.
- C-co chcesz przez to powiedzieć?
- Proszę się jeszcze raz przyjrzeć zmarłemu. Jest w okolicy noża pokryty okruszkami. Musiały się panu wysypań jak zadawał cios albo zmywał odciski palców z noża, bo nie sądzę, aby pan posiadał rękawiczki.
- Tam są okruszki no i co z tego! - krzyknął oskarżony. - mógł je poosiadać zanim został zamordowany!
- Niestety nie, ponieważ są to okruszki z restauracji pana wnuka! Ze znanego sernika. Przecież można się domyślić, że do karmienia gołębi pański potomek dawał panu okruszki do karmienia ptaków.
Powiem więcej! Ofiara uważała, że restauracja jest niehigieniczna, więc na pewno tam nie przyszedł.
Proszę się teraz wytłumaczyć jakim cudem na zabitym chłopaku i to w okolicy noża (!), znajdowały się okruszki z restauracji, której nienawidził. Ekspertyza na pewno potwierdzi ich pochodzenie.
W tym momencie pan Bunt upadł na kolana i zaczął płakać. Równocześnie z tym z nieba
lunęła woda.
- Tak to wszystko prawda... i... o okruszkach.... i... o zabójstwie.... o wszystkim... ja po prostu...
- Niech pan wyjaśnienia składa w sądzie! - powiedział nagle policjant - A wy się tak nie cieszcie! - ryknął do
pozostałej dwójki - Usiłowanie zabójstwa nawet w złości podlega surowej karze! Możecie trafić do tej samej celi! Zabrać ich!

- Świetna robota dziewczynko! - powiedział do mnie potem - Jesteś genialna, a oto twoje wynagrodzenie.
Wzięłam pieniądze do ręki, przeliczyłam, schowałam do plecaka. Z satysfakcją wróciłam przez deszcz do
domu...

Burzowy dzień. Centrum miasta. Czarny asfalt wydawał się być rwącą rzeką brudnej deszczówki, a piorunochrony wieżowców rozbłyskiwały co chwilę złotem i błękitem piorunów. Biegłam, wciskając na głowę cylinder jedną ręką w obawie przed szalejącym wichrem. Drugą dłonią trzymałam jak najbliżej brzegi plastikowego płaszcza. W matowych listwach i ogromnych lustrach okien siedziby miejskiej policji widziałam przemoczony materiał mojej sukienki.
Przeszłam przez typowe dla tych budynków, szklano-metalowe drzwi i ostrożnie weszłam po szarych, poznaczonych odłamkami wtopionych w beton kamyków schodach. I one, i cała reszta klatki schodowej wyglądały, jakby w niedalekiej przeszłości zdarzył się tu biblijny Potop. Na samym szczycie musiałam jeszcze wykonać iście heraklesowe zadanie, by otworzyć drzwi - zwrócić uwagę grubej portierki, która wpatrywała się w przenośny, ośmiocalowy telewizorek, wpychając sobie do ust pączki, jeden za drugim. Pukałam i pukałam, próbując się ogrzać samym widokiem jasnego, nieco zagraconego pomieszczenia. W końcu wydarłam się, a portierka ledwie zaszczyciła mnie spojrzeniem nienawistnych, małych oczek i wróciła do oglądania telenoweli, naciskając czerwony guzik otwierający drzwi.
-Oficer Jenny, pokój 225, trzecie piętro-rzuciła jeszcze na odchodnym.
Kiedy weszłam do biura Oficer Jenny, zobaczyłam trzydziestoletnią kobietę siedzącą tuż obok przenośnego grzejnika, z którego płynęło zbawcze ciepło. Krzyknęła, patrząc na stróżki zielonkawej wody, zafarbowanej od mojego ubrania.
-Dziewczyno, jak ty wyglądasz! Przyszłaś, w taką pogodę? Chodź, ogrzej się- poczęstowała mnie "szatanem"-czarną kawą, gorącą jak piekło. Z wdzięcznością przyjęłam napój, gdyż trzęsłam się z zimna.
-Jesteś pierwszy raz, więc musisz trochę się pomęczyć w komendzie, zanim wyjdziesz w teren. Popracujesz u mnie, w tym pokoju. Ja za chwilę wychodzę, ale zostawię ci listę zadań-uśmiechnęła się, jakby przypomniał się jej żart.-Jednak najpierw pójdź na dół, do magazynu, dam ci pozwolenie na przydział ubrania. Przecież nie możemy pozwolić, aby po policji chodziła taka zmokła kura.
Gdy wróciłam na górę w cudownie suchym, pachnącym czystością mundurze, w pomieszczeniu nie znalazłam ani śladu Oficer Jenny, ale za to zauważyłam żółtą kartkę samoprzylepną, przyklejoną do biurka. Podeszłam do kinkietu przy drzwiach, by odczytać drobne, lecz staranne pismo. Miałam ułożyć alfabetycznie książki z jej biblioteczki, zetrzeć kurze i umyć kubki. Zaczęłam jednak od powieszenia przemoczonego ubrania na staromodnym, żółtym grzejniku. Potem podeszłam do drzwi i obejrzałam pokój. W powietrzu unosił się zapach bzu. Zdjęłam z półek książki i usiadłam na małej kanapie, by je posegregować. Potem poprzecierałam meble i poustawiałam z powrotem opasłe woluminy.
Kiedy wracałam z łazienki, niosąc wymyte naczynia, ktoś wpadł na mnie, przewracając się. Pomogłam mu wstać, a potem pozbierać rulony z brystolu. Zaciekawiły mnie postacie i kolorowe wzory na papierze. Po skończeniu oglądania rysunków oddałam owemu człowiekowi brystole. Był tak chudy, że już jego widok sprawiał, że coś mnie bolało. Podkrążone, czerwone oczy też nie dawały mu wyglądu okazu zdrowia. Obrazu dopełniał rozbiegany wzrok i lekko rozczochrane włosy.
-Dzień dobry. Nic się panu nie stało? -spytałam.
-Jeżeli chodzi o ten wypadek... nie. Ach, nie przedstawiłem się. Jestem Kapral McWish, szef grupy zajmującej się akcją uświadamiająca dotyczącą fali kradzieży pokeballi przez młodzież. Tylko... te projekty plakatów są do niczego! Wywalą mnie z pracy! -odbiegł szybko, najwyraźniej bardzo zdenerwowany.
Poszłam zamyślona do pokoju pani oficer. Może pomogę kapralowi? Przecież lubię rysować, jestem nawet niezła w te klocki. Na dodatek miałam narzędzia, chciałam po pracy zrobić kilka szkiców burzy. Wyjęłam śnieżnobiałą kartkę i przymocowałam do podstawki. Jednak gdy tylko zrobiłam kilka kresek, spostrzegłam, że mój projekt jest do niczego. Ze złością zamazałam rysunek. Tworzyłam takie kiepskie szkice dalej, aż stos  pogniecionego papieru i ogryzków ołówków w koszu osiągnął alarmujący poziom. Chyba trzeba wezwać kogoś, kto zawsze pomagał mi odnaleźć wenę.
-Przyjdź do mnie, Cacneo!-zawołałam, wzywając moją przyjaciółkę wśród pokemonów. Przywitałam ją i usiadłam obok niej na kanapie. Przecież muszę coś wymyślić! Przede mną, za wielką szklaną taflą walczyły ze sobą żywioły. Ciemne kolory świata, zaczynające się od purpury i atramentowego granatu po metaliczną czerń rozjaśniał tylko blask piorunów. Burza to najbardziej artystyczna pogoda! Jak miło było siedzieć w tak melancholijnym i sprzyjającym samotności czasie wśród przytulnego i ciepłego półmroku biura. Przymknęłam oczy. Świeży zapach ozonu mieszał się z ciężkim aromatem fioletowych kwiatów. Z boku usłyszałam pisk Cacnei, którą wystraszył grzmot. Odruchowo pogłaskałam ją.
-Au!-krzyknęłam, gdy natrafiłam na pokrytą kolcami, maczugowatą kończynę. Wtedy wymyśliłam. Przytuliłam pokemona.
-Jesteś wspaniała, Cacneo! Dziękuję! Bardzo dziękuję!
Zaczęłam rysować. Cienkie linie obrysowałam czarną kredką, nadając im siły i charakteru. Spod mojego ołówka wyszła ręka próbująca chwycić komiksowo narysowanego, kolczastego pokeballa, który szczerzył na nią zęby i warczał. Po szkicu przyszedł czas na moją ulubioną część. Wyjęłam z torby kilka słoiczków z akwarelami. Dolną część kuli pomalowałam czystym, krwistoczerwonym karmazynem, a oczy zaznaczyłam atłasową czernią. Skończony plakat zostawiłam na biurku razem z adnotacją, dla kogo jest, i poszłam do domu.

Tego samego dnia dostałam telefon od Oficer Jenny z podziękowaniami od kaprala, a mój pokeball, z drobnymi poprawkami, szczeżył w mieście zęby jeszcze przez miesiąc.



Z góry przepraszam za długość. Chyba za bardzo się rozpisałam.

Dziekuje pisałam to  prawie godzinę

Ostatnio edytowany przez Alice (2012-05-06 09:07:00)

Kolejny dzień w komisariacie im. Squirtle...

Nastała noc. Czas przestępców... Młoda Anastazja Moon wzięła swój ciemno niebieski mundur, założyła swoim Pokemon'om obroże, a w szczególnych wypadkach jak u Gastly'ego i Yamask'a specjalne naklejki. Nie musiała czekać długo na pierwsze wezwanie.
- Anastazja! Wezwanie do Lavender Town! Miasto duchów zostało zaatakowane. Ty i twoje duchy dacie sobie radę prawda? - Powiedział szeryf, po odłożeniu telefonu.
- Jasne! Nie zawiodę! - Powiedziała pewnie. To jej drugie wezwanie. Nie może zawieść, a zwłaszcza, że chodzi o miejsce jej szczególnie bliskie... Wraz z nią wyruszał dwójka policjantek i oficer Jeny z którą Anastazja już walczyła. Na miejsce dotarła niecałe dziesięć minut później. Na pozór miasto wyglądało zwyczajnie. Ale tłum ludzi zgromadzonych wokół wieży cmentarnej wskazywała co innego...
- Zostańcie tu i mnie ubezpieczajcie. A ty Anastazjo idziesz ze mną! Duchy bardzo nam się przydadzą. - Powiedziała Jeny przeciskając się przez tłum. W końcu młoda trenerka dotarła do drzwi. A raczej tego co z nich pozostało, czyli sterty kamieni i drewna. Razem z oficer zaczęła wspinać się po schodach na wyższe poziomy cmentarza. W końcu spotkały pierwszego przeciwnika...
- Odsuńcie się i dajcie nam pracować! Zabierzemy co nam potrzebne i znikamy. Nie chcemy nikomu robić krzywdy! - Powiedział ubrany w czarny uniform z czerwoną literą ,,R,, mężczyzna.
- Czego szukacie?! Mówcie! - Odrzekła Jeny. Jednak Rocket już wyrzucił ball w powietrze. Na ,,arenie pojawił się Misdreavus.
- To coś dla mnie... - Powiedziała mijając Jeny Anastazja. Wyrzuciła w powietrze ball z którego wyszedł Gastly. Kula Cienia, Hipnoza, Pożeracz Snu, Lizanie, Złośliwość... Te polecenia padały niczym grad. Po chwili duch przeciwnika leżał oszołomiony na podłodze.
- Teraz gadaj czego szukacie! - Odrzekła Anastazja.
- Starego klejnotu mogącego zbudzić legendę stworzoną rękoma ludzi, a teraz panie wybaczą ale muszę uciekać... - I Rocket zniknął w chmurze dymu wraz z Pokemon'em. Młoda trenerka wraz z oficer ruszyły dalej. W końcu dotarły do najwyższego poziomu. Trzej ubrani na czarno mężczyźni zasłaniali rudowłosą dziewczynę w wieku Anastazji. Tuż przed mężczyznami stała trójka Meowth.
- Litwick, Bagon, Girafarig. Wiecie co robić! - Rzekła i odskoczyła od miejsca walki. Po chwili i po wsparciu Growlithe'a Jeny walka się skończyła. Teraz dziewczyna, chyba przywódczyni Rocket z Levender Town stała odsłoniona... Tuż obok niej stał Gengar, a w ręku trzymała dziwny klejnot.
- Dziś nie walczymy. Twoje Pokemon'y są zmęczone, a ja nie lubię niepotrzebnego wysiłku. Jesteś za słaba, by mnie pokonać. Zrozum. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. - I wybuchła śmiechem. Po chwili tak samo jak inni zniknęła w chmurze dymu.
- Jeszcze cię dopadnę... Jak nie dziś to jutro. Gdy moje Pokemon'y będą silniejsze w końcu cię zniszczę. Obiecuję... - Rzekła Anatsazja chowając Pokemon'y. Teraz Team Rocket jest w posiadaniu klejnotu mogącego obudzić Mewtwo... Ale to nie koniec walki. O nie. Obydwie, zmęczone, zmarznięte i śpiące policjantki wraz z dwoma policjantami wrócili na komisariat, odłożyli mundury, obroże i naklejki i ruszyli ku domom. Rewanż już niedługo. Jednak tuż przed wyjściem Anastazję zaczepił szeryf.
- Dziś dałaś niezły popis. To nie twoja wina, że udało im się uciec. Dałaś z siebie więcej niż wszystko. Chyba należy ci się awans, a ty jak uważasz? - Spytał. Anastazja ucieszona wyszła z komisariatu...

Trzeci dzień pracy na komisariacie im. Squirtle...

Nastała ciemna, spokojna noc. Anastazja, młoda policjantka kładła się do łóżka po ciężkiej i wyczerpującej służbie. Jednak godzinę po północy zadzwonił telefon:
- Anastazjo. Ty i oficer Jeny z Saffron City jesteście wezwane do sali treningowej. Trójka motocyklistów próbuje wykraść Pokemon'y. Złap ich i przyprowadź na komisariat. - I szeryf odłożył słuchawkę. Chwile potem pod domem Anastazji pojawił się samochód. Po piętnastu minutach była na miejscu gdzie uzgodniła z oficer Jeny plan działania...
- Ja wejdę od przodu i odwrócę ich uwagę Grolwithe'm, a ty zaatakuj ich od tyłu. - Powiedziała oficer, na koniec klaszcząc dłońmi. Noc stała się zimna i ciemna. Na rozkaz trenerka udała się na tyły. Długo czekała na sygnał. Nie raz miała ochotę wejść i wszystkich pokonać. W końcu w budynku doszło do kłótni. Anastazja wbiegła od tyłu otwierając drzwi silnym kopniakiem, zaś w ręku trzymając Pokeball z Gastly'm. Na środku sali treningowej stała trójka ubranych w skórzane krótki i spodnie nastolatków. Obok nich stał Hitmonlee i Hitmontop.
- Nie zbliżajcie się! Jeden ruch, a skrzywdzimy mistrza sali! - Wskazał na młodą dziewczynę z Abrą na ręku. Była bezsilna. Nie ma nad czym myśleć.
- Wezmę tego pierwszego, a ty resztę - Krzyknęła do oficer i ruszyła naprzód wyrzucając w powietrze ball. Teraz Hitmonlee i Gastly stali twarzą w twarz. Walka chociaż emocjonująca nie trwałą długo. Fizyczne ataki nie działały na ducha, przez co po minucie Hitmolee leżał na ziemi. Anastazja wyciągnęła kajdanki i podbiegła do przegranego.
- Pójdziesz ze mną. To powinno nauczyć cię przestrzegania prawa. - Powiedziała. Jednak walka Jeny trwała. Hitmontop leżał na ziemi, ale duży Mankey unikał ciosów Growlithe'a. Anastazja postanowiła pomóc.
- Gastly użyj Lizania i sparaliżuj Mankey'a. Resztę zostaw Jeny! - I tak się stało. Zgrabny język owinął małpkę i wprawił ją w paraliż, zaś Growlithe ostatecznym ciosem ją powalił. Teraz trójka nastolatków leżała na brzuchach z rękoma z tyłu. Anastazja wraz z Jeny odprowadziła ich do furgonetki.
- Naprawdę dobra robota. Ci u ciebie muszą być z ciebie dumni. Taka oddana policjantka to rzadkość... - Pochwaliła Jeny. Razem ruszyły ku komisariatowi rozmawiając o treningu Pokemon. W końcu gdy dojechały wybiła godzina druga. Razem prowadząc nastolatków weszły przez drewniane drzwi.
- Dobra robota moje panie. Naprawdę dobra... Zaprowadźcie ich do sali przesłuchań i jesteście wolne. Zasłużyłyście na to. Zwłaszcza ty Anastazjo. - Rzekł szeryf na widok policjantek. Po odprowadzeniu motocyklistów do sal przesłuchań obydwie ruszyły ku domom. Jeny do Saffron City, zaś Anastazja do małego domku niedaleko stąd. Nareszcie się wyśpi...

Ostatnio edytowany przez Anastazja (2012-05-12 01:21:28)

Był ciepły, słoneczny dzień. Na niebie nie znajdowała się ani jedna chmurka.
Miałam na sobie T-shirt oraz prostą, białą spódnicę do kolan. Weszłam do budynku policji.
Tym razem obok mnie szedł Gloom. Nie chciałam faworyzować Chinchou, a jakiś inny pokemon
też mógł mi pomóc.
- Witam. - powiedziałam do jednego z policjantów. - Chciałabym porozmawiać z komisarzem.
- Dobrze, a w jakiej sprawie? - zapytał przyglądając się mnie uważnie.
- Pracy. - odparłam krótko.
- Aha ok, ok... już idę. Proszę poczekać. - rzekł i pobiegł do drzwi prowadzących na zaplecze.
Przyszedł w towarzystwie lekko grubego faceta z wąsem, w brązowym, długim rozpiętym płaszczu.
W ręce trzymał kapelusz w kolorach pasujących do płaszcza, a przez to widać było jego
czarne, przyklepane włosy z zakolami, wynikających z jego średniego wieku.
Kiedy mnie zobaczył jego twarz rozpromieniała i powiedział:
- Ach, to ty! Przyszłaś w dobrym momencie, bo akurat mamy sprawę.
- Znowu morderstwo? - zapytałam zaintrygowana.
- Nie, ale włamanie. Właśnie jedziemy na miejsce zdarzenia.
Pochyliłam, zawiedziona głowę:
- Co ma być w tym interesującego?
- Może to, że skradziono wszystkie obrazy z pobliskiego muzeum?
- Jak to wszystkie? - w tym momencie moje oczy zabłysły.
- Normalnie. Wszystkie, co do jednego, ale najlepsze jest to, że alarm się nie uruchomił
i nikt nic nie słyszał.
- Przecież to oczywiste... - rzekłam, kierując wzrok w dół, wkładając ręce do kieszeni.
- Właściciel zabrał je wszystkie, aby zgarnąć odszkodowanie.
- I tu jest haczyk! - powiedział komisarz. - W tym czasie nawet nie było jego, co więcej,
żadnego z jego członków rodziny w mieście, ponieważ robili sobie urlop już od
miesiąca. Nie mógł by tego zrobić, a nawet jeżeli by chciał to logiczne jest, iż
kazałby wykonać to komuś o wiele wcześniej.
"Ugh... - pomyślałam. - Trudny orzech do zgryzienia. No, cóż trzeba jechać."
- Mogłabym się zabrać z panem na miejsce zdarzenia? - zapytałam.
- Tak, ale pod jednym warunkiem... powiedz kim jest ten nowy uroczy pokemon!
- Oh, to jest Gloom. - powiedziałam podnosząc go do góry. - Tym razem on będzie mi pomagał!
- Witaj!  - rzekł grubawy policjant, a następnie poszedł do drzwi wyjściowych. - Choć!
Po tych słowach udałam się do radiowozu.

Jazda ku mojemu ucieszeniu nie trwała długo i od razu po wyjściu z samochodu udałam się do
muzeum nawet nie patrzą na jego monumentalny wygląd. Z pośpiechu wzięłam mojego
pupilka na ręce. Był on trochę większy oraz trudniejszy do trzymania niż Chinchou, ale ku mojemu ucieszeniu nie cięższy.
Weszłam przez duże, białe drzwi do muzeum, rozejrzałam się.
Faktycznie, wszystkie ściany zostały ogołocone z obrazów! Został po nich tylko lekki, brązowy
ślad, ale rzeźby też zostały skradzione:
- Uff... puff... uff... szybka... jesteś.... - usłyszałam za plecami dyszenie grubawego inspektora.
- Przepraszam, zapędziłam się... - rzekłam bez skruchy. - Są jacyś podejrzani?
- Tak i owszem. Dostałem informację, że mamy jednego podejrzanego. On się oczywiście nie przyznaje. Znaleźliśmy jego odciski palców na ścianach.
Podeszłam do faceta, który był przesłuchiwany. Miał około 23 lat, czarne, krótkie włosy,
niebieskie spodnie oraz zieloną koszulę z rękawami do łokci.
- Proszę powiedzieć co pan robił... - dobrze zbudowany policjant, który przesłuchiwał zestresowaną osobę nagle przerwał, widząc nas - Dzień dobry panie inspektorze! Kim jest ta dziewczyna...
- Nazywam się Natix i pomogę rozwikłać tą zagadkę. - rzekłam zanim ktoś zdążył cokolwiek powiedzieć.
- Okej... - powiedział zdziwiony. - Tylko, że tu niema żadnej zagadki. Ten pan ukradł
te obrazy, na ścianach są jego odciski palców.
- Przecież mówiłem! - odezwał się oskarżony. - Jestem tu ochroniarzem, więc logiczne, że
kiedyś musiałem ich dotknąć!
- Niech pan kontynuuje przesłuchanie. - zignorował uwagę komisarz i zwrócił się do
policjanta.
- Tak, tak dobrze, więc co pan robił w nocy z 11-12 maja?
- Byłem tutaj, w pracy, na nocnej zmianie, ale przyrzekam ktoś czymś mnie ogłuszył, a kiedy się
obudziłem obrazów nie było.
- Jak to możliwe, że pan nic nie słyszał? - zapytałam.
- Przyłożyli mi coś do nosa chusteczkę nasączoną jakimś środkiem usypiającym.
- Czy był ktoś oprócz pana tej nocy?
- Nie, tylko ja.
- Więc to musiał być ktoś z zewnątrz... - szepnęłam do siebie, ale inspektor to usłyszał.
Wyszeptał mi do ucha swoim grubym głosem:
- Myślisz, że jest nie winny?
- Jestem tego prawie pewna. - rzekłam cicho.
- Dlaczego?
- To proste, aby ukraść tyle obrazów jednocześnie, jednej nocy potrzebny jest skomplikowany plan, który może być przygotowywany od miesięcy. Nie sądzę, aby ktokolwiek zapomniał o tak banalnej
rzeczy jak odciski palców. Powiem więcej, jeżeli  zna tak dobrze plan muzeum oraz system zabezpieczeń to dlaczego zrobił to w dzień swojej służby?
- W tym jest trochę racji, ale na razie nie mamy żadnych dowodów, jakoby sprawcą jest kto inny.
- Też prawda... - powiedziałam i poszłam do ram obrazów. - Idę się trochę rozejrzeć.
Szłam do każdej ściany, każdego rogu, szukając jakiego śladu, włosa, butów, krwi czegokolwiek.
Nic, kompletnie, nic. Wyglądało jakby ktoś wyteleportował wszystko.
"Może ktoś użył jakiego psychicznego pokemona? Nie, przecież sam musiałby tu wejść
pokierować nim, a przede wszystkim wyłączyć alarm. Nawet z armią psychiczno-elektrycznych
pokemonów musieliby zostawić jakieś ślady!" - rozmyślałam, ale kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy. Obejrzałam się dookoła. Nigdzie nie widziałam Glooma.
Przeszłam się jeszcze raz po muzeum. Pokemon spokojnie stał na wysokim podeście, na którym
kiedyś znajdowała się jakaś rzeźba. Obserwował wszystko ze spokojem.
-  Schodź stamtąd! - krzyknęłam. Wtedy mój wzrok powędrował do góry. - Heh... masz teraz
dobre miejsce do... - nie dokończyłam, moje oczy zabłysły. Wzięłam go i uśmiechnęłam się
szyderczo.
- Przepraszam... - podeszłam z powrotem do zdruzgotanego ochroniarza. - Jak działa system zabezpieczeń?
- Bardzo prosto... - burknął. - Z podłogi wydobywają się niewidoczne dla oka lasery, które
po dotknięciu uruchamiają alarm.
- Czy dosięgają do samego końca sufitu?
- Nie, szef uważał, że to strata pieniędzy i ustawił je tylko na trzy metry.
"Bingo!" - pomyślałam.

- W takim razie czas przedstawić moją teorię! - rzekłam głośno. Wszyscy byli zdziwieni, ale
ja kontynuowałam. - Ten siedzący tutaj pan jest niewinny, a ja potrafię to udowodnić.
- Słuchamy. - rzekł komisarz uśmiechając się.
- Od czego mam zacząć... a tak miejsce kradzieży.
- Jak to "miejsce kradzieży". - rzucił ktoś z tłumu.
- Normalnie. Nikt nie wszedł do muzeum, ale zrobił to ponad tym budynkiem.
Wszyscy widzą te kraty? - powiedziałam i pokazałam na pręty znajdujące się
na suficie. - To szyb wentylacyjny.
- Czy sugerujesz, że dostał się tu tym szybem? - zapytał inspektor. Ja na to zaśmiałam się.
- On tak naprawdę nigdy nie był w budynku. - zanim policjant chciał zadań jakiekolwiek pytanie zaczęłam tłumaczyć. - To właściwe nie takie skomplikowane... wystarczy mieć jakiegoś silnego psychicznego pokemona i użyć Psychiki, aby je przetransportować.
- Co z rzeźbami? - zapytała jakaś policjantka.
- Proszę pana. - zwróciłam się do faceta - Jak przebiega system tego szybu?
- Ale w jakim sensie... - zapytał, ale po chwili załapała o co chodzi. - No, tak!
Przecież on nie jest cały czas pionowy. Jest ok. pół metra pionu, a potem jest poziom i rozwidlenie.
- Tak jak myślałam... ktoś mógłby się po prosu schować na poziomej płaszczyźnie, a jego
łup by do niego "przypłynął".
- Chwileczkę... jedna rzecz nie ma sensu... - powiedział niespodziewanie inspektor. - Jeżeli tak było to kto przyłożył chusteczkę do nosa pana ochroniarza?
Faktycznie, zupełnie o tym zapomniałam!
- Emm... no... umm... - jąkałam się, nie znając odpowiedzi.
- Muszę chyba wyjaśnić... - nagle odezwał się "poszkodowany". - Tak naprawdę zasnąłem
i nie chciałem się przyznać, więc wymyśliłem to... ummm.... "uśpienie".
- Nagle wszystko ma sens... - dodałam z triumfalnym uśmiechem.
- Wszystko fajnie, ale masz na to jakieś dowody? - zapytał komisarz.
- Proszę przeszukać szyb wentylacyjny na pewno coś się znajdzie.
Parę policjantów wzięło drabinę i weszło. Faktycznie, okazało się, że jest tam cała paleta dowodów:
odciski palców, włosy itp. Po krótkim czasie udało się złapać prawdziwego sprawcę.
Kiedy odbierałam pieniądze powiedziałam jeszcze do mojego pokemona:
- Dzięki, to był dobry dzień, Gloom...

Kolejne zapotrzebowanie na pieniądze pojawiło się szybko. Wydatków miałam naprawdę sporo, a wszystko ciągle wydawało się za drogie... I tak samo niezbędne.
Stawiłam się więc na komisariacie i zasalutowałam zabawnie komisarz Jenny. Szybko otrzymałam cały szereg rzeczy, które trzeba było zrobić... Znowu było tego sporo, zawsze miałam szczęście do trafienia na taki dzień, że nie wiadomo było, w co ręce włożyć.
Pierwsze, co przyszło mi do zrobienia, było zabranie małego stada Growlithe'ów na poranny trening wytrzymałościowy. Bardzo pomocna okazała się przy tym moja Kometa, która wdzięcznie wykonała z nimi przebieżkę, pilnując, by żaden się nie odłączył. A i tak te Pokemony były bardzo zdyscyplinowane... Miały własny ministadion do ćwiczeń, na którym spędziłam z nimi godzinę. Pewnie zgubiłam podczas tego kilka kilogramów, ale cóż.
Po powrocie na komisariat musiałam przepisać sporą część starych dokumentów, z których miejscami ciężko było już cokolwiek odczytać. Oczywiście nie mogłam zrobić tego ręcznie, bo moje pismo pozostawiało wiele do życzenia, więc została mi przydzielona stara maszyna do pisania. Od pisania na niej bolały mnie palce, ale w końcu zrobiłam, co było trzeba, przy okazji poznając cały stos starych historii kryminalnych, z których wiele nadawałoby się na książkę.
Oczywiście nie był to koniec moich zajęć na dziś. Po przepisaniu dokumentów musiałam je umieścić w odpowiednich teczkach i posegregować także całą masę nowych raportów. Mieli tam niezły bałagan, więc najpierw musiałam uporządkować zaległości z dobrych kilku lat. Na tym minęło mi kilka dobrych godzin... Potem na szczęście przyszedł czas na coś łatwiejszego. Musiałam tylko naciskać jeden przycisk w przypadku dzwoniącego telefonu, żeby włączyć głośnomówiący i powiedzieć:
- Posterunek Policji, słucham?
Potem dano mi jeszcze zajęcie na "w międzyczasie". Mianowicie musiałam zreperować zawirusowany komputer jednego z policjantów, który nie umiał sobie z tym poradzić. Kiedy mi się to udało, dostałam jeszcze kilka innych wezwań...
Na koniec dnia przyszła jednak część na najciekawsze zajęcie - patrol. Razem z kilkoma Growlithe'ami i komisarz Jenny przemieściłam się do najbliższego miasta, gdzie zniknęło kilka Pokemonów. Popytałam wśród ludzi i, używając swojej wrodzonej charyzmy, wydobyłam kilka informacji, które okazały się potrzebne... Znaleźliśmy ślad szajki złodziei. Dzięki jednej z informacji znalazłyśmy również miejsce ich pobytu. Na miejscu wywiązała się walka, ale moje Pokemony i Poke-psy poradziły sobie z nimi. Najwspanialsza była jednak radość trenerów z odzyskanych pupili... To wynagrodziło całe trudy tego dnia.
Zostało mi tylko pójść po zapłatę...

Czwarty dzień pracy...

Typowy niedzielny dzień. Z ulic dobiega muzyka grana przez początkujących muzyków, turyści kupują pamiątki, a przed salą treningową tłoczyli się chętni do walki trenerzy. Błękitne niebo pokrywały śnieżne chmury, za którymi chowało się słońce. Pojedyncze ptaki przecinały powietrze z cichym szumem. Anastazja w swoim ciemno niebieskim mundurze siedziała na dachu budynku w mieście Fuchsia. Rozpuszczone włosy lekko falowały pod wpływem miłego, chłodnego wiatru. Naprzeciwko znajdował się budynek safari, przed którym stała ubrana w strój sprzątaczki oficer Jeny. Już rano młoda trenerka dostała informację o zamiarach Team Rocket. Ponoć w samo południe zamierzali zaatakować teren safari i porwać dzikie Pokemon'y. Kto wie do jakich celów? Nie ważne. Dla Anastazji ważne było tylko pokonać rudowłosą dziewczynę, przywódczynię Team Rocket w Kanto. Nagle z czarnego samochodu wysiadła piątka, ubranych na czarno mężczyzn. Powolnym krokiem weszli do recepcji omijając Jeny. W chwilę potem rozległ się odgłos walki. Nie zwlekając Anastazja zeskoczyła z dachu i pobiegła do drewnianych drzwi omijając Jeny. Dwóch mężczyzn stojących za dwoma Ekans'ami wydawała rozkazy ataku. Girafarig, Gaslty, Litwick idźcie! Krzyknęła, a w pomieszczeniu pojawiła się trójka Pokemon'ów. Dziewczyna wykrzykiwała rozkazy jak szalona. Po chwili mężczyźni wybiegli z budynku omijając Jeny w swoim mundurze. Jednak Rocket'sów było więcej... Gdy dym opadł Anastazja zobaczyła zniszczoną złotą bramę prowadzącą na tereny safari, obfite w ciekawe Pokemon'y. Nie wahając się ani chwili pobiegła za licznymi śladami krzycząc: Poradzę sobie! Ty tu poczekaj i mnie osłaniaj. I Jeny pozostała próbując obudzić ochroniarza. Ślady prowadziły między licznymi drzewami i skałami. W końcu młoda policjantka wraz z swoim Gastly'm zobaczyła dwójkę Rocket'sów nad wodą z jakimiś pilotami. Tuż za nimi stała dziwna maszyna z siecią. To oczywiste co chcieli zrobić. Litwick idź!Krzyknęła Anastazja. Szybko spal sieć, a ty Gastly zahipnotyzuj przestępców! Akcja odbyła się perfekcyjnie, a po chwili dwójka mężczyzn leżała w trawie z rękoma w wodzie. Piloty lekko dymiły w ich rękach. Ale gdzie piąty Rocket? Policjanta pobiegła przed siebie mając nadzieję, że idzie dobry tropem. Po chwili odnalazła ślady człowieka prowadzące ku górom. Na horyzoncie migał mały i czarny punkt. Anastazja pobiegła ile sił w ręku trzymając Pokeball. Nagle postać się odwróciła i krzyknęła: Idź Numel! I na polanie pojawił się ognisty Pokemon. Jaki Pokemon da mu radę? Idź Psyduck! Krzyknęła wyrzucając przed siebie Pokeball. Użyj wodnego ataku i powal przeciwnika, Gastly uśpij Rocket'a. I tak jak po chwili przeciwnicy leżeli na ziemi z zamkniętymi oczami. No to chyba koniec akcji... Girafarig idź. Girafarig pojawił się na ścieżce. Weź tego przestępce oraz innych po drodze na grzbiet i zanieś do wejścia. Po chwili Anastazja wraz z Pokemon'em obładowanym mężczyznami doszła do oczyszczonej już recepcji. Pod ścianą stał zdenerwowany ochroniarz. Proszę się nie martwić. Już po wszystkim. I na podłogę spadli Rocket'si. Po godzinie znaleźli się w celi, a Anastazja w domu. Ciężki dzień. Ale nie ma wyjścia. W końcu dorwę tą rudowłosą dziewczynę i pokażę, że nie jestem słaba. I młoda trenerka zasnęła na krześle podczas jedzenia kolacji...

Dzień piąty!

Młoda trenerka o ciemnych włosach i jasnej cerze leżała na świeżo pościelonej pościeli. Oczy miała lekko przymrużone, a ręce skrzyżowane na piersi. Wspominała dzisiejszy dzień…
Nie należał on do najłatwiejszych. Na początku było spokojne, ale zakończenie dnia było niesamowite. Ale wszystko po kolei.
Wszystko zaczęło się wraz z porankiem. Tak jak zawsze wstałam z łóżka, ubrałam ciepłe i puszyste kapcie i zeszłam na śniadanie. Po zjedzeniu naleśników z syropem klonowym i porannej toalecie robiłam ostanie przygotowania do wyjścia. Pokeball’e, kanapki i herbata w termosie. Wszystko zapakowane do zwykłej czarnej torby z naszywką głoszącą ,,Anastazja,,
Gdy nastała godzina dziewiąta wyszłam z domu na zatłoczone uliczki. Najrozmaitsi turyści robili sobie zdjęcia przy pomnikach Pokemon’ów z Kanto, tłoczących się przy sklepikach z pamiątkami oraz opiekuńczych matek krzyczących za dziećmi.
Ruszyłam między ludźmi kierując się na obrzeża miasta. Nie było to łatwe. Jednak w końcu droga zaczęła się powiększać, a ruch zmniejszać. Główna ulica prowadziła na wprost, a na jej końcu znajdowała się pływalnia im. Suicune. Jednak nie tam idę. Komisariat im. Squirtle znajduje się nieco dalej. Skręciłam na skrzyżowaniu w prawo, a po dziesięciu minutach wędrówki dostrzegłam budynek komisariatu.
Nie wyglądał wyjątkowo. Czyste szyby osadzone były w ceglanych murach. Dach wykonany był z drewna, zaś wejście to zwykłe obrotowe drzwi. Ścieżka prowadząca do budynku także nie była wspaniała. Po bokach rosły kwiaty, a gdzie nie gdzie małe drzewka.
W końcu, zmęczona i spocona podeszłam do drzwi i lekko pchając za jedno ze skrzydeł dostałam się do środka.
Wnętrze różniło się od wyglądu zewnętrznego. Ściany wyłożone były drewnianymi panelami, zaś podłoga szarymi kafelkami. W jednym z rogów stała mała skórzana sofa, a u jej boku czarny fotel. Na recepcji stał mały telewizorek z odstającymi antenami. Za recepcją stała Brigit. Czytała gazetę trzymając w ręku kubek z kawą.
Podeszłam do kobiety robiąc jak największy hałas by zwróciła na mnie uwagę. Udało się to dopiero u celu. Podparłam się rękoma za ladę, a Brigit spojrzała na mnie sennie.
- Dzień dobry. Powiedziałam. Kobieto mruknęła coś pod nosem i wróciła do lektury. Ja zaś ruszyłam dalej przez metalowe drzwi. Weszłam do długiego korytarza. Ściany pokryte były białymi kafelkami tak samo jak podłoga. Po obu bokach znajdowały się drzwi prowadzące to do cel, to do toalet. Mnie jednak interesował ostatni pokój, czyli szatnia dla personelu. Weszłam do pokoju, podeszłam do szafki z numerem dziesięć i otworzyłam ją.
    Moja szafka nie jest wielka jednak i tak mieszczę tam masę rzeczy. Na jednym metalowym haczyku wiszą dwie bluzy, jedna czapka i identyfikator. Na małej półeczce leżał dokładnie złożony mundur policjanta, zaś pod półką leżały moje czarne buty. Po założeniu munduru i odłożeniu moich codziennych butów ułożyłam prowiant tuż koło ubrań, zaś Pokeball’e przypięłam do specjalnego pasa. W chwili, gdy zamykałam szafkę do pomieszczenia weszła dwóch innych policjantów. Jednego z nich jeszcze nie znam. Jednak jakoś nie miałam ochoty go poznawać. Wyszłam, więc pozostawiając ich samych. Brigit tak jak zawsze siedziała na krzesełku czytając gazetę. Kawa już całkowicie wystygła.
    Podeszłam do lady i wyciągnęłam mały kluczyk. Służył do otwierania pokojów znajdujących się za metalowymi drzwiami. Teraz muszę udać się do pokoju szefa. Ma dla mnie kolejną porcję zadań.
    Drzwi prowadzące do gabinetu szefa były drewniane, klamka metalowa z wygrawerowanym pokeball’em, a na górze widniała złota tabliczka,,Szeryf,, Właściwie to nie był on szeryfem, ale lubił się tak nazywać.
    Zapukałam delikatnie, a nie słysząc odpowiedzi zaczęłam wkładać w to coraz więcej siły. W końcu rozległo się głośne zakrztuszenie i odgłos przewracanego fotela. Bob otworzył mi drzwi.
    Jest to młody, może trzydzieści lat, mężczyzna z czarnymi włosami, błękitnymi oczami i ciemną cerą. Nos miał lekko zadarty ku górze. Na prawym, moim lewym policzku widniało wgniecenie w kształcie ręki…
    Bob zaprosił mnie do środka wyciągnięciem ręki. Gdy oboje zajęliśmy miejsca, ja na krzesłu, a on na skórzanym fotelu on zaczął:
- Dzisiejszy dzień zapowiada się spokojnie. Jedyne, co musimy zrobić to rutynowa kontrola w calach. W południe mamy dostać kolejne wezwanie, więc pospiesz się. Nakazał donośnym głosem.
    Odwróciłam się i wyszłam z gabinety. Pokój z celami znajdował się nieco na prawo. Tutaj nie trzymamy ludzi. Od tego jest komisariat w centrum. Tutaj trzymamy tylko specjalnie niebezpieczne Pokemon’y, które mogły by być zbyt dużym niebezpieczeństwem dla schroniska. Podeszłam do białych drzwi i włożyłam klucz do zamka. Drzwi otworzy otworzyły się pod naciskiem moich mięśni.
    Pomieszczenie było ciemne. Gdy zapaliłam światło zobaczyłam szereg cel, a w każdej z nich Pokemon’a. Po prawej na ścianie była lista więźniów. Przy każdym z nich trzeba postawić haczyk, jeśli dany Pokemon jest obecny. Jeśli nie trzeba uciekać gdzie się da.
    Wzięłam kartę i długopis o kolorze czarnym i zaczęłam pochód. Pierwszą klatkę zamieszkiwał mały Persian. Obecny. Arcanine – obecny, Raticate – obecny, Bagon – nieobecny. Chwile, co?! Rozejrzałam się w około lekko napinając mięśnie. Spojrzałam na klatkę jeszcze raz. W jednym miejscu była dość dużych rozmiarów dziura. Wygięte pręty wystawały na zewnątrz. Bagon musiał użyć kamiennej głowy… Pobiegłam do drzwi i szybko je zamknęłam, gdy się odwróciłam ujrzałam wściekłego Bagon’a.
    Miał on czerwone oczy, zmarszczki nad nosem i wystawione kły. Warczał. Nogi zaczęły mi drżeć,  a plecy pokryły się zimnym potem. Co robić? Nie mogę wybiec, bo Pokemon zdąży się wydostać. Nie mogę krzyczeć bo go rozwścieczę. Moja ręka sięgnęła do służbowego paska. Chwyciłam losowy ball. Rzuciłam go w górę i krzyknęłam : Pokemon idź! Na podłodze pojawiła się Mawile. Kamień spadł mi z serca.
- Mawile podejdź jak najbliżej. Używaj Protect. Gdy będziesz dostatecznie blisko zaatakuj Ice Beam i zamroź Pokemon’a. Patrzyłam na poczynania mojej stalowej roślinki. Ta podeszła powoli do smoka, gdy ten cały czas atakował. W końcu Magiel znalazła się wystarczająco blisko i użyła ataku Ice Beam. Bagon zamarzł i stanął nieruchomo. Podbiegłam do zimnego Pokemon’a i podniosłam go. Ze drżącymi nogami dotarłam do dziury w klatce. Położyłam smoka jak najdalej od siebie i umknęłam.
- Mawile teraz użyj Ice Beam by zamrozić dziurę, a następnie Fire Blast by rozmrozić Bagon’a. Rozkazałam. Pokemon podskoczył do dziury i jednym atakiem stworzyła łątkę z lodu. Następnie przez kraty użyła Fire Blast. Potężny ognisty atak poszybował ku smoczkowi. Ten po ogrzaniu się na powrót zaczął warczeć.
    Po schowaniu Pokeball’a wyszłam z pomieszczenia i zamknęłam dokładnie drzwi. Pierwsze, co uczyniłam to doniosłam o efekcie inspekcji szeryfowi. Ten aż podskoczył słysząc opowiadanie. Od razu posłał po specjalnie wzmocnioną klatkę. Gdy wszystko zostało zrobione, czyli klatka zamieniona, a Bagon chwilowo uśpiony nadeszła godzina dwunasta. Nagle telefon stojący na biurku Bob’a zaczął dzwonić. Szeryf podniósł słuchawkę i donośnym głosem powitał rozmówcę. Po pięciu minutach odłożył słuchawkę, a jego twarz zwróciła się ku mnie.
- Pilne wezwanie do Virdian City. Tamtejszy sklep został obrabowany. Masz wytropić złodziei. Zgodziłam się oczywiście. Zabrawszy resztę Pokemon’ów i oficer Jeny ruszyłam w podróż. Na miejscu byłam niecałe półgodziny później. Wszystko wyglądało zwyczajnie. Można by pomyśleć, że w miasteczku nic się nie wydarzyło. Można by, gdyby nie młoda ekspedientka kuląca się pod drzwiami.
    Miała jasne blond włosy, zakrwawione oczy i czerwony nos. Po policzku spływała pojedyncza łza.
    Podeszłam do kobiety i pomogłam jej wstać. Jej drżąca dłoń zacisnęła się na mojej. Już po chwili zaczęła opowiadać, co tu zaszło, tak jakby uczyła się tego na pamięć.
- Oni weszli do budynku, minęli mnie jakbym nie istniała, podeszli do kasy i spakowali pieniądze do wielkiego worka. Następnie ominęli mnie ponownie. Chciałam ich powstrzymać, lecz oni odepchnęli mnie na ziemię. Spytałam jak wyglądali. Czarne ubranie. Na przedzie czerwona litera, nie pamiętam, jaka. Czarne berty i spodnie. Odpowiedziała. Od razu wiedziałam, kto stoi za włamaniem. Ale nie działali oni dla samej organizacji. Po co organizacji marne pieniądze ze sklepu. Sądzę, że zrobili to dla własnego użytku. Tego nienawidzę. Dokąd pobiegli? Spytałam. Kobieta zbyt zmęczona zeznaniami wskazała ręką drogę prowadzącą na południe. Droga prowadzi do małego miasteczka zwanego Pallet Town. Spokojne miejsce. Nie zwlekając ani chwili dłużej pozostawiłam kobiecie Mawile by ta pomogła jej posprzątać, a sama z piątką towarzyszy ruszyłam w pościg.
    Biegłam przez gęste trawy, wysokie drzewa, twarde ścieżki. Mijałam różnych trenerów i najrozmaitsze Pokemon’y. W głowie miałam tylko chęć złapania przestępców. Biegłam tak szybko, że oficer ledwo za mną nadążała. W końcu dobiegłyśmy na miejsce.
    Pallet Town nie wyglądało na takie, w którym mogli zatrzymać się przestępcy. Spokojni mieszkańcy, małe jednorodzinne domki i mała rzeka prowadząca na morze. Jednak miasto to było sławne, a to z powodu dużego laboratorium profesora Oak’a.
    Rozejrzałam się jeszcze raz. Nie dostrzegłam nic niezwykłego prócz małej walki Pokemon między młodymi braćmi. Eevee kontra Pidgey, ale to nie ważne. Wygrał Eevee, ale wracając do tematu. Długo nie mogłam nic dostrzec. Dopiero oficer Jeny wskazała ręką brzeg rzeki. Stała na nim dwójka mężczyzn odzianych w czarne uniformy. W wodzie dryfowała mała łódka. Pobiegłam ile sił ku Rocketsom. Ci dostrzegłszy mnie chwycili za Pokeball’e. Teraz uwaga ludzi, którzy patrzyli na walkę młodych trenerów zwróciła się na mnie i na Jeny. Zapowiada się na podwójną walkę…
- Growlithe idź! Krzyknęła oficer. Gastly idź! Krzyknęłam tym razem ja.
    Na polanie pojawiły się po naszej stronie: Growlithe i Gastly, po stronie wroga: Raticate i Arbok. Powiedziałam szybko Jeny, że ja się zajmę wężem i ruszyłam do ataku.
- Gastly szybko ThunderBolt, a następnie Sludge Bomb. Na koniec Hipnosis i Dream Eater! Stałam spokojnie obserwując przebieg walki. Była ciężka... Wybiła godzina piętnasta.
    Gastly stanął naprzeciwko Arbok’a, zaś Growlithe naprzeciwko Raticate. Walka rozpoczęła się. Nie pamiętam co robił ognisty piesek, gdyż skupiałam się na swoim Pokemon’ie. Ten zaś bezbłędnie trafił elektrycznym atakiem w głowę węża. Niestety Sludge Bomb ominęła przeciwnika, który zaatakował żądłami. Chyba ten Rocket jest niedoświadczony. Gastly’ego nie da się otruć. Hipnosis powiodło się, lecz przed atakiem Dream Eater powstrzymał ducha Raticate. Niestety Growlithe leżał powalony nieco dalej. Teraz wszystko w moich rękach.
- ThunderBolt, Sludge Bomb! I tak cały czas. Raticate unikał ataków elektrycznych, lecz jedna z bomb trafiła go w głowę odrzucając szczura na dwa metry w tym czasie kolejny elektro atak trafił w węża, który opadł bezsilnie na ziemię. Tym razem cała uwaga duch zwrócona była na Raticate. Zgrabnie umykał przed ciosami. Jest szybki…
- Gastly szybko wykończ go Toxix i Venoshock. Przed taką kombinacją szczur po prostu nie zdołał uciec. Po ataku toksyn został zatruty, przez co kolejny atak idealnie zadziałał. I ten przeciwnik poległ. Oficer Jeny rzuciła się na złodziei i zapięła ich ręce w kajdanki. Po wejściu do służbowego samochodu odjechała na komisariat do centrum miasta. Ja czekałam na kolejny pojazd. Na szczęście czas umiliła mi walka młodych trenerów.
    Po dziesięciu minutach przyjechał kolejny samochód samochód wróciłam na komisariat. Droga nie byłą łatwa. Liczne dziury w drodze, gdzieś w środku podróży rozpętała się burza, ale już po godzinie byłam z powrotem na komisariacie im. Squirtle’a.
    Po odłożeniu munduru i odznaki na półkę w szafce o numerze dziesięć poszłam do biura szeryfa. Ciekawe, czego ode mnie chcę. Lekko zapukałam w drzwi,  a gdy usłyszałam zaproszenie pokręciłam klamkę z Pokeball’em. Za biurkiem siedział w swoim fotelu Bob. Pokazał mi krzesełko przed sobą, a ja posłusznie usiadłam. Gdy ujrzał moją przestraszoną minę zaśmiał się głośno i rzekł:
- Och, nie ma się, czego bać. Wszystko jest w porządku. Wykonałaś dziś kupę roboty, dlatego zwalniam cię z jutrzejszej służby. Wyśpij się. Tak samo oficer Jeny.
    Wyszłam oszołomiona z budynku. Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by szeryf pozwolił komuś zaniedbać służbę. A co dopiero dwóm osobom! Ucieszona, że mogę spędzić ten dzień na treningu ruszyłam do domu. Tam oczekiwała mnie mama z odgrzanym obiadem. Zupa ogórkowa. Po zjedzeniu poszłam na górę i do późna w nocy czytałam powieść kryminalną. Dopiero o dwudziestej drugiej położyłam się na plecach i wspominałam dzisiejszy dzień…