- Znajdziemy ją, obiecuję ci to - powiedziałam niezbyt głośnym, ale stanowczym głosem. Nie namyślałam się przed tym zbytnio. Ale czy to by to zmieniło? Zapewne nie, oprócz tego, że nabrałabym wątpliwości, czy mu pomóc, ale jednak bym się zgodziła.
- Tak, chodźmy. - Moje myśli wciąż krążyły wokół stada Zangoosów, które mnie zaatakowało. Nie była to raczej zbyt bezpieczna okolica żeby przenocować... Chociaż... czy one nie pojawiły się właśnie z tej strony, w którą szliśmy? I co je mogło tak sprowokować? Głowę miała tak zaprzątniętą myślami, że nie zwracałam w ogóle uwagi na ból w swojej zranionej nodze.

Szłam w milczeniu, słuchając zwierzeń chłopaka. Zdawał mi się być... taki bliski, podobny do mnie. Kiedy zamilkł, nawet nie pomyślałam, gdy powiedziałam:
- Nie zadręczasz mnie. Sama miałam podobnie. Samotność, życie bez celu i nadziei na przyszłość... U mnie przełomem było znalezienie jaja Dratini, wychowanie jej i decyzja o u- - urwałam. Co ja robię? Prawie bym za dużo powiedziała. Nie powinien wiedzieć o tym, że uciekłam. Na szczęście w tak nikłym świetle Rin raczej nie zauważył zakłopotania na mojej twarzy. - Dratini była jedyną, która zdawała się mnie rozumieć... - starałam się kontynuować, jak gdyby nigdy nic.

Przytakiwałam tylko, nie chcąc przerywać chłopakowi. Wyrażał on tak pięknie to, co było tak straszne. To, co rozumiałam, co tkwiło też tak naprawdę we mnie, ale czego nie potrafiłam ubrać w słowa. Zauważyłam, że w porównaniu do Rina byłam słaba. Przetrwał więcej niż ja i teraz też musi z tym walczyć.
Kiedy chłopak skończył, a Litwick powiększył swój płomień, zauważyłam kątem oka jakiś kształt, który coś mi przypominał... Nie, nie może być.
- Zaczekaj chwilkę - szepnęłam do Rina ledwie słyszalnym głosem i ruszyłam w bok, do kształtu majaczącego w ciemności. Dziwne miejsce jak na pozostawienie jaja, żadnego pokemona też przy nim nie było... Co, jeśli zostało zostawione przez matkę z powodu tego niespodziewanego szału Zangoose'ów? Nieważne, ważne, że było porzucone, tak jak jajo mojej małej Dratini.
Podeszłam do jaja i delikatnie ujęłam je w ręce. Jednolita, twarda skorupa różniła się od jaj, którymi się dotychczas zajmowałam. Wróciłam na ścieżkę, delikatnie tuląc jajo do siebie.

Potaknęłam tylko. Rin bardzo dużo wiedział... Długo przygotowywał się do wyprawy. A ja wyruszyłam po prostu tak, z podstawową wiedzą... No cóż, trudno byłoby przecież planować spontaniczną ucieczkę i się jeszcze do niej dodatkowo przygotowywać, powiedziałam do siebie.
Nie wiem kiedy, nie wiem jak, zmorzył mnie sen. Zaskoczyło mnie więc to, że jakimś cudem byłam na plecach Rina, z których właśnie mnie zdejmował.
- Co...? - powiedziałam, zanim do mnie dotarło. Przetarłam oczy. - Przepraszam... - Nie wiedziałam, co innego powiedzieć, zbierałam dopiero myśli. Głupio mi było, że zasnęłam i że Rin niósł mnie ten cały czas. Czy w ogóle spał? Wciąż zaspana nie potrafiłam sformułować jakiejś sensownej wypowiedzi. - Nie jesteś zmęczony? - spytałam tylko.

- Mój cel? - powtórzyłam pytanie, myśląc nad odpowiedzią. - Może to zabrzmi głupio, ale moim celem jest znalezienie celu - powiedziałam. Była to prawda, bo co ja tak naprawdę chciałam zrobić? Uciekłam, chciałam zacząć nowe życie, ale nie wiem, kim chcę być. Pomyślałam chwilkę, po czym zaczęłam wyliczać: - Za walkami nie przepadam, więc trenerką dobrą raczej nie będę, tym bardziej liderką. Ale w pokazach planuję spróbować wziąć udział... A jedynym moim smokiem jest na razie Drati - dodałam na koniec z uśmiechem.
Moja ręka nieświadomie podążyła do pokeballa ze smoczycą. Byłam przyzwyczajona do tego, że zawsze gdzieś koło mnie latała, ona też przecież nie lubiła nie wiedzieć, co się ze mną dzieje. Nacisnęłam przycisk, a obok pojawiła się Dratini, nieco zdezorientowana obecnością Rina i jego pokemona.
- Spokojnie, moja mała - szepnęłam, głaszcząc ją uspokajająco.

Spojrzałam na chłopaka. Nie dawałam poznać po sobie, że zauważyłam jego łzę. Chłopcy nie lubią pokazywać swoich słabości, szczególnie przed dziewczynami.
- Ostatnio myślałam właśnie nad tym, że przyda się moim pokemonom trening - powiedziałam, wciąż gładząc skórę Dratini. - Tylko Snover zna trochę ataków. Porzucił go jego trener, a ja go przygarnęłam - dodałam. Moje myśli pędziły, kiedy analizowałam sytuację. - Chętnie przyjmę twoją propozycję - odpowiedziałam po chwili. Walk nie lubiłam, ale obiecałam w końcu Rinowi, że mu pomogę, a nie że będę piątym kołem u wozu. No i przy następnej sytuacji jak ta z Zangoosami warto umieć sobie samemu dać radę.

- Dobrze - powiedziałam do chłopaka, nie do końca rozumiejąc jego stwierdzenie, że nie powinien tego robić... Dużo o nim jeszcze nie wiem... Dobra, nie czas na rozważania, co takiego może mu chodzić po głowie. Czas na trening.
- Drati? - Spojrzałam na swojego pokemona. Smoczyca odwróciła się, a ja wskazałam jej wpis w pokedexie odnośnie ataku. - Atak ten wygląda nieco inaczej dla różnych pokemonów, zależnie od tego, jak potrzeba go wykorzystać. Po skupieniu energii i wody przy ogonie, musisz nim zaatakować przeciwnika, w tym przypadku Litwicka - objaśniłam smoczycy atak i spojrzałam na nią pytającym wzrokiem. Dratini niepewnie pokiwała głową. - Dobrze, a więc spróbuj użyć Aqua Tail - powiedziałam już nieco bardziej stanowczo, tak jak gdy wydawałam polecenia podczas walki z Zangoosami.

Spoglądałam nieco poddenerwowana na to, co się dzieje.
- Spokojnie, Drati - powiedziałam do smoczycy, głaszcząc ją znów uspokajająco. - Kluczem do sukcesu są cierpliwość, skupienie i trening. Spróbuj jeszcze raz, tym razem skoncentruj się na utrzymaniu energii. Dopiero jak będziesz pewna, zaatakuj - kontynuowałam objaśnianie, tak jakby nie słyszała żadnych słów Rina. Wiedziałam bowiem, że wobec obcych była nieufna i że potrzebowała mojego wsparcia w takich momentach. Poczekałam jeszcze chwilę aż smoczyca się uspokoi.
- Dobrze, to teraz spróbuj, tylko pamiętaj o tym, co mówiłam. Dratini, Aqua Tail! - wydałam polecenie i czekałam na to, co się stanie.