Po wysłuchaniu tego co powiedzieli dyrektorzy wyruszyłem na trzecie piętro, przy okazji wypuściłem Sentreta i powiedziałem mu o tym, że zaraz go wyleczę i nadam mu imię. Pomyślałem że skoro ma dobry słuch, to może być nazwany "Słuchacz". Gdy już dotarłem na górę zobaczyłem Siostrę Joy. Dzień dobry, ja tu przyszedłem uleczyć i nazwać mojego pokemona. Chciałbym żeby nazywał się Słuchacz, gdyż podobno ba wyśmienity słuch.
Dobrze, za piec minut będzie uleczony, a imię ma już dodane. Po pięciu minutach odzyskałem pokemona i ruszyłem z nim do parku. Po drodze rozmawiałem z nim o tym że będziemy partnerami podczas, szkoły, a po niej już się rozłączymy. Gdy dotarliśmy do parku, puściłem Słuchacza by polatał sobie po drzewach. W trakcie gdy po nich skakał, mówiłem mu żeby się mnie nie bał, i że go nie skrzywdzę. Gdy się zaprzyjaźnimy możemy tu dużo zdziałać. Słuchacz, to jak za kumplujemy się? Po tym jak to powiedziałem Sentret wskoczył mi na głowę i uśmiechnął się, a ja to odwzajemniłem. A to oznaczało, że jesteśmy kumplami, chyba....

Chłopak nie zamierzał długo siedzieć w obecności trenerów, więc zanim wyruszył, wyciągnął z torby czekoladę dla swojej nowej Pupilki. Poczekał, aż Skitty dokończy swój przysmak. Skończyła jeść
-Okej Skitty, idziemy na górę. - Powiedział lekko zażenowany zachowaniem jednego z trenerów. Wchodząc na górę spotkał parę znajomych mu twarzy. Gdy dotarli na trzecie piętro, siostra Joy miała pełne ręcę roboty, więc Taichi pomyślał, że najpierw nazwie swoją nową Przyjaciółkę.
-No to... - Burknął chłopak. -Będziesz nazywać się Skejt, ponieważ Twoje ataki nie należą do najszybszych, ale w celności nie masz sobie równych, a te słowo mi się z tym kojarzy. - Dodał uśmiechąc się Koordynator. Kolejka do lecznicy zmniejszyła się - zostały dwie osoby. Po 5 minutach również oni opuścili to piętro, więc Taichi podszedł.
-Dzień Dobry Siostro Joy, czy mogłabyś zająć się moją Skejt? - Zapytał spokojnie chłopak, jakby chciał swoim poważnym zachowaniem zaimponować swojemu pokemonowi.
-Ależ oczywiście, nie ma żadnego problemu. - Rzekła pielęgniarka. Właściciel Skitty czekał, gdy wkońcu po 10 minutach Różowa Kotka była już gotowa do wyjścia.
-Dziękuję Siostro! Do następnego razu. - Wybiegł biorąc Skejt na ręcę. -Kochana, może pójdziemy do lasu? Może poszczęści nam się i znajdziemy jakieś grzyby? - Zapytał grzecznie swojego pokemona. -Spoko, to postanowione, kto ostatni przy drzewie rozpoczynającym las przegrywa. - Dodał. Skitty okazała się być szybsza, co nie jest w jej stylu.
-Brawo! Ooooo... - Krzyknął chłopak. -Tutaj jest grzyb, które szukaliśmy. Wyjaśnię Ci teraz po co nam On. - Powiedział podchodząc bliżej do Niego. Skitty również podeszła bliżej.
-Ten grzyb mimo, że nie jest pokemonem, potrafi atak metronom. Użyję teraz swojego Kekkei Genkai.... Sharingan. - Krzyknął chłopak. Grzyb zaatakował Taichi'ego miotaczem płomienia. Chłopak ominął atak, ale używając swoich zdolności również zaatakował atakiem ognistym.
-Widzisz? Twój atak Kopiowanie polega na tym samym, ostatni atak wykonany jesteś wstanie powtórzyć, nawet, jak był Twojego przeciwnika. Dzisiaj nie będziemy tego próbować, ponieważ dopiero co wyszłaś od Siostry Joy... Wracajmy. - Dodał po czym wziął na ręcę Kotkę, a następnie poszedł w stronę swojego pokoju.

Sala była zapełniona ludźmi i pokemonami.
- No nie! Tłumy! - stałam oparta o framugę drzwi. Nie powiem, widok zachwycał, te jedzenie i wystrój sali - Munna, jesteś tak samo głodna jak ja? - zapytałam z lekkim grymasem na twarzy. Przekrzywiłam głowę w jej stronę. Lewitowała koło mnie. Od razu pokręciła głową.
- Świetnie, ja też nie. Chodźmy stąd - ledwo to powiedziałam, a w moich uszach zawdzięczał głos uderzanych sztućców o kielich - No to już sobie poszłam.
Rozejrzałam się po reszcie. Tylko ja stałam. Miejsce czekało na mnie przy stole, nie zajęłam go. Stałam dalej oparta o drzwi.
- Chyba mogę ich nazwać dyrkami? Hmm? - zagadałam do pokemonki. Ta się zaśmiała i z jej pyszczka wyleciał mały różowy dymek.
- Biorę to za tak. No więc... Dyrki przynudzają... - jednym uchem ich słuchałam, ale wzrok miałam skupiony na jednej ze ścian. Była na pewno bardziej interesująca niż kolejne zadanie. Ledwo "dyrki" skończyły, a ja już miałam plan działania.
- Myślisz, że mają tu bibliotekę? - zapytałam zanimi pierwsze osoby postanowiły wypełznąć z sali. Tym razem nie czekałam na odpowiedź.
- Chodź, może będziemy mieć szczęście i się zgubimy... - dobra! przyznaje! Humor dziś miałam okropny. Dlatego bardzo chciałam, aby każdy schodził mi z drogi. Wolałabym dziś siedzieć gdzieś w zaciszu lub nieźle się namęczyć. Dziś czekała mnie pierwsza opcja, chodź nie do końca wymarzona.
Łaziłyśmy z góry na dół. Gdy nikt nie widział zjeżdżałyśmy po poręczy. To była frajda!
- O tam! - wskazałam dłonią na wielki napis "Biblioteka". Jakby teraz Munna stanęła przede mną to by zobaczyła słodkie zamyślone oczka. Bosko!
- Kto pierwszy, ten lepszy! - pognałam co sił w nogach, ale chyba wiadome kto wygrał? - Ej! Biegać jest trudniej niż latać!
W bibliotece podeszłam do działu ze słownikami.
- Pewno rozmyślasz po co ? Hmm? - zapytałam pokemonki gdy ta mi wisiała nad ramieniem. Ja w spokoju przeglądałam słownik japońskiego.
- No więc, droga Munno. Gdzie się poznałyśmy? Na bagnach! W jakich okolicznościach? Śpiew! Więc od dziś będziesz się nazywać Merodimashu! - widziałam jej zdziwienie, bo nie kapowała ani słowa z mojego toku myślenia - Dosłownie tłumacząc to Melodia Bagien.
Załamka! Ale chociaż się jej spodobało. Uśmiech miała na twarzyczce. Następnym naszym punktem podróży było trzecie piętro - zakazane!
- Cii!! Nikt o nas nie wie.... cii.... ninja się zbliżają na zakazany korytarz... cii... ninja są blisko celu.... - dla nie wiedzących, bawiłyśmy się. Tak, w ninja. Powiedziałyśmy sobie, że to zakazany korytarz, a my mamy dostać się do celu. Fajnie było ukrywać się za doniczkami z kwiatami.
- Jesteśmy! - zabawa się skończyła w momencie, gdy wpadłyśmy do mini centrum pokemon - Munna, powrót! - no co? Musiałam ją wycofać, aby mogła zregenerować siły.
- Oto mój pokemon, proszę o wrócenie jej wszystkich sił. Coś czuję, że czeka nas świetna zabawa - w zamian za pokeball dostałam plik dokumentów. Na co to?
- Emm.... Na co te dane? - zapytałam, ale chyba powietrza, bo w sali już nikogo nie było. Ok. Wypełniłam co ważniejsze, bo po co komu miejsce mojego zamieszkania?
- Ale słodko wygląda to imię :  MERODIMASHU, no normalnie idealne imię dla idealnego pokemona.
Wróciła Munna, a ja oddałam kartki. Pani przejrzała dane i zachichotała po przeczytaniu imienia. Już jej nie lubię.
- Tak, tak wiem. Śmieszne imię. Ale nie mogłam nic poradzić na miejsce i okoliczności naszego spotkania. Tak przy okazji, orientuje się pani gdzie w tym budynku jest sala muzyczna?
Tak! Znalazłyśmy wymarzone miejsce. A ja świetną kanapę w rogu sali. Munna była zachwycona. Sięgnęłam po mikrofon i zaczęłam rapować. Pokemon wykorzystując różne instrumenty miała akompaniować.
- Niezły z nas duet - powiedziałam w przerwie na odpoczynek. Przybiłyśmy sobie "piątki", ja ręką, ona noskiem. Merodimashu uwielbiała muzyke. A tutaj idealnie zbudowałyśmy zaufanie wzajemne.
- Merodi, ufasz mi? - zapytałam leżąc plackiem na kanapie. Pokemon zastanowił się i pokiwał główką - To chodź zatańczymy przy twoim pyłku.
Zerwałyśmy się na parkiet. Odpaliłam muzykę z radia i zaczęłyśmy wirować w kółko. Pokochałam ją i jestem ciekawa co się stanie na koniec Akademii, nie będę miała odwagi jej porzucić czy oddać. Skinieniem głowy dałam jej znak dla dymu. Sala wypełniła się różem. Osunęłam się na podłogę i zasnęłam. Nie spałam długo, nie mogłam. Mimo to, że bardzo mi się chciało, nie mogłam zostawić pokemona samej dla siebie.
- Merodimashu? - siedziała koło mnie - Jak się czujesz? Bo ja świetnie. Twój dymek działa jak narkotyk, można się nieźle naćpać... - obie wstałyśmy i ruszyłyśmy ku wyjściu. W drodze powrotnej do salonu zaszłyśmy.... emm.... zakradłyśmy się do kuchni i buchnęłyśmy ciastka. Z czegoś trzeba żyć? No nie? Nikt nas nie widział, więc to zostaje naszą słodką tajemnicą.

Nie siedziałem długo przy stole. Z resztą ja nic nie zjadłem, zostawiłem za to jedzenie dla Roggenroli, gdyż chciałem by porządnie się najadła i była pełna sił. Wysłuchałem w milczeniu wszystkiego co było ważne i istotne. A kiedy tylko dowiedziałem się tego wyskoczyłem niczym oparzony z sali. Od razu szybkim krokiem udałem się razem z moim pokemonem, którego przez cały czas trzymałem na rękach. Ruszyliśmy po krętych schodach na trzecie piętro. Na korytarzu wydawało się, że nie było żywej duszy i ten fakt mi się podobał, zwolniłem kroku i zacząłem zastanawiać się nad imieniem dla pokemona. Tak wolno i wydawałoby się bez celu wędrując dotarliśmy do końca korytarza, a na samym końcu znajdowały się duże drzwi. Wykonane z jakiegoś wiekowego drzewa, podszedłem bliżej, woń wydobywająca się z drzwi wskazywała, że zrobione były one z orzecha. Dotknąłem zimnej, metalowej klamki i w ten rozległ się skrzyp drzwi. W środku znajdowała się zabiegana Siostra Joy, która goniła uciekającej jej po pomieszczeniu jakieś kartki.
Przemówienie już skończone ? Oj nie... nie wyrobię się z tym wszystkim. Stwierdziła zdenerwowana na co ja zaproponowałem zajęciem się latającymi po całym pomieszczeniu papierami, ale ona miała mi już wyleczyć pokemona i dać miejsce do wpisania imienia.
Można było wywnioskować, że robiłem to z czystej dobroci, ale prawda była nieco inna. Wiedziałem, że dzięki temu Roggenrola będzie szybciej gotowa, a ja nie zetknę się z niechcianym tłumem. Na moje szczęście papierów nie było dużo, a na nich były dane wszystkich uczestników. Szybko znalazłem swoją kartę i pod wpływem czystego impulsu wpisałem imię dla mojego kamiennego pokemona, a po chwili przyszła uradowana Siostra. Odebrałem moją pokepartnerkę i wyszedłem mijając na korytarzu już pierwszych kilku Trenerów, Rangera i bodajże Koordynatora, ale nie byłem tego stuprocentowo pewien. Schodząc po schodach zastanawiałem się czy imię, które wpisałem będzie odpowiednie dla mojej partnerki i czy jej się spodoba. Gdy tylko zeszliśmy na sam parter udaliśmy się ku wyjściu, a zaraz potem stanąłem na chwile zastanawiając się do jakiego miejsca najlepiej było by się udać.
Nie lubisz ciemności... Zacząłem mówić chcąc wiedzieć jaki będzie stosunek pokemona do słów jakie wypowiem. Za to lubisz światło, masz nawet atak taki atak. Lubisz przebywać w towarzystwie innych, a ja polubiłem cię i lubię z tobą przebywać tak jak każdy normalny człowiek lubi kiedy jest dzień i jest jasno. Chodź może i wyglądem te imię nie będzie pasować to z związku z faktem, że lubisz przebywać tam gdzie jest światło, ten atak i to było moje pierwsze skojarzenie z sobą, więc postanowiłem nazwać cię Hikari. Mam szczerą nadzieję, że będzie ci odpowiadać.
Skończyłem mówić, ciągle nie byłem przekonany czy Hikari to dobre imię, ale to było jedyne jakie przyszło mi do głowy i naprawdę wydawało mi się, że najbardziej pasowało. Rozglądając się zauważyłem, że nie było wielu ludzi idących na łąkę i postanowiłem ten fakt wykorzystać i zaraz wyruszyłem w tamtym kierunku. Ścieżka, po której szedłem była zrobiona z najzwyklejszego szarego kamienia. Zewsząd otaczały mnie i Hikari pojedyncze drzewa oraz krzewy. Pokemon idący obok mnie podbiegł do tablicy informacyjnej gdzie znajdowała się mapa okolicy. Aby dostać się na łąkę trzeba było się wrócić i ruszyć w inną stronę, co nijak się nie opłacało. Blisko za to był park i właśnie tam postanowiliśmy się udać. Krajobraz dość szybko uległ zmianie. Drzew było już o wiele więcej, a kamienna ścieżka zmieniła się w dróżkę zrobioną z kawałków kory i wymieszaną z piachem. Wędrując znaleźliśmy drewnianą ławkę, na której usiadłem i wziąłem na kolana Roggenrolę.
Może zrobimy mały trening co ty na to ? Widzisz tamte drzewo ? Spróbuj użyć Skalnego Blask i próbuj wycelować tak, aby kamienie przelatywały między gałęziami, to będzie taki trening za celność. Powiedziałem i patrzyłem na efekty.
Na samym początku kamienie trafiały w drzewo lub łamały gałęzie, ale Hikari nie poddawała się i próbowała dalej. W końcu znalazła sposób, aby kamienie przelatywały we właściwym miejscu oraz we właściwy cel. Razem i pokemonem trenowaliśmy jeszcze siłę paru ataków. Po tym całym trenowaniu zrobiło się ciemno więc postanowiliśmy już wracać. Hikari znała Światło, więc i powrót był przyjemny, ponieważ cały czas trzymałem ją, a ona oświetlała nam drogę do Akademii. Dotarliśmy w miarę szybko na miejsce, oboje postanowiliśmy iść odpocząć i ruszyliśmy do mojego pokoju.

Usiadłam po cichu przy stole dla Koordynatorów. Może nie jest nas dużo, jednak nadal mamy szansę na wygraną. Meowth usiadł mi na kolanach i zaczął wcinać Oran Berry. Sama nałożyłam sobie na talerz smakowicie wyglądającą sałatkę jarzynową. Mimo, że nie znałam tu nikogo, czułam się dość dobrze. W końcu ludzie tacy, jak ja. Mam nadzieję, że nikt nie przestraszy się moich mieczy. Wolę wzbudzać szacunek, nie strach. Tymczasem kot skończył już posiłek i położył mi się na kolanach. Na dźwięk kieliszka obróciłam się delikatnie. Na wieść, że mamy wybrać dla naszych Pokemonów imiona, zrobiło mi się słabo. Wojowniczka, której całe życie opierało się na walce z żywiołami i bezlitosnymi bandytami miałaby teraz wymyślać ksywkę dla podopiecznego? W sumie niektóre moje potworki mają nazwy, jednak były to przeważnie niezbyt skomplikowane pseudonimy. Już po chwili większość osób z mojej grupy ruszało do wyjścia w celu uleczenia towarzyszy. Trzymając się za głowę próbowałam ustalić jakieś rzeczy, które pomogłyby mi w stworzeniu imienia dla kota. W zamyśleniu złapałam szklankę z gorącą herbatą, jednak od razu cofnęłam rękę. "Kobiety są...", pomyślałam i puknęłam się w głowę. "Meowth, nazwę cię Norbi! Jeśli ktoś spyta dlaczego, to odpowiem, że to po prostu zlepek słów "normal" i "orb", ale prawdziwy powód zostanie między nami, co?", spytałam stworka. Pokemon ziewnął i przeciągnął się. Wzięłam go na ręce i zaniosłam do lecznicy. "Proszę się nim zająć", rzekłam do pielęgniarki. Po odebraniu towarzysza poszłam na dach, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Niespodziewanie Norbi ruszył w dół, po czym wskoczył na pobliskie drzewo. "Czemu nie?", pomyślałam i ruszyłam za nim. Całe popołudnie spędziliśmy na gonieniu wokół parku i to bynajmniej nie po ziemi lub trawie. Na koniec zmęczeni, spoceni, ale niesamowicie szczęśliwi legliśmy na brzegu jeziora. "Ładny widok, co?", spytałam "Od dziś będziemy go widywać często".

Gdy dyrektorzy przestali mówić zacząłem jeść posiłek i powiedziałem Tynamo aby zrobił to samo. Trochę głupio było mi siedzieć samemu przy szmaragdowym stole, jednak nie mogłem nic na to poradzić. Skończyłem jeść dość szybko, jednak mojemu pokepartnerowi jedzenie widocznie zasmakowało. Czekając na niego trochę porozmyślałem i przyglądałem się osobom które siedziały przy innych stolikach. Niektórzy zaczęli już wychodzić z sali. Tynamo delektował się posiłkiem, więc wyszedłem jako jeden z ostatnich. Udałem się schodami na trzecie piętro, gdzie oddałem mojego przyjaciela bardzo miłej pokepielęgniarce. Po kilkunastu minutach oczekiwania mogłem odebrać swojego pokemona, co też uczyniłem.
-Słuchaj Tynamo- zwróciłem się do mojego pokemona- Już przy naszym pierwszym spotkaniu powiedziałem Ci jak będziesz się nazywał i tego będę się trzymał.
Onag zaczął wykonywać pewien ruch. Nie wiedziałem co może to znaczyć, jednak po chwili chyba go zrozumiałem.
-Chcesz wiedzieć dlaczego tak cię nazwałem, prawda?
Tynamo obleciał mnie naokoło, więc już byłem pewny ,że o to chodzi.
-Jest to połączenie dwóch wyrazów. Jeden wyraz to cecha która, według mnie, doskonale oddaje twoje zachowanie a drugi wyraz to nazwa pewnego mitycznego stworzenia. Chciałbyś o coś jeszcze zapytać?- pokemon wykonał przeczący ruch głową co zakończyło chwilowo naszą rozmowę.
Postanowiłem, że po wyjściu z budynku udamy się nad jezioro. Sądziłem, że to dobry pomysł- w końcu Tynamo to węgorz elektryczny. Wędrując w stronę jeziora z Onagiem nad ramieniem podziwiałem piękno akademii. Po kilkudziesięciu minutach spaceru dostrzegłem błękit jeziora. Mój lewitujący przyjaciel zaczął mnie powoli wyprzedzać i dotarł nad brzeg przede mną. Widać było że pójście nad jezioro to był strzał w dziesiątkę. Patrząc na rozchodzące się fale zachciało mi się popływać. Niewiele myśląc wskoczyłem do wody i zacząłem płynąć przed siebie. Kątem oka dostrzegłem Onaga obok mnie. Cieszyłem się, widząc Go podążającego za mną. Po pewnym czasie wyszedłem na brzeg na małej wysepce, która była dość daleko od brzegu. Słońce przypiekało teraz mocno, rozebrałem się zostawiając na sobie tylko bieliznę, a resztę rozłożyłem na piasku. Tynamo wciąż był obok mnie. Postanowiłem trochę mu o sobie opowiedzieć. Usiadłem więc „po turecku” i rozpocząłem opowiadanie. Pokemon słuchał, zauważyłem też, że chyba go to zainteresowało. Po mniej/więcej godzinnej opowieści postanowiłem się zdrzemnąć. Tynamo poleciłem uczynić podobnie. Obudziłem się gdy już zaczynało być ciemno. Onag leżał mi na brzuchu zwinięty w kłębek. Pokrzepił mnie ten widok, bo dawał mi pewność, że przy mnie czuje się bezpiecznie. Leżałem jeszcze do czasu aż pokemon się nie obudził. Było już prawie całkiem ciemno, więc nie miałem jak wysuszyć znowu ubrania po dopłynięciu na brzeg. Wpadłem jednak na inny pomysł. Przewiesiłem moje rzeczy przez Tynamo, i poprosiłem go, by lewitując nad wodą przeniósł je na brzeg. Pokemon zgodził się bez wahania. Popłynąłem więc z powrotem. Na brzegu podziękowałem Onagowi za to, że przeniósł moje ubrania, po czym je założyłem. Wyruszyłem w stronę budynku akademii i ,mimo że nie było nic widać, doszedłem do celu. Mój pokepartner ciągle był obok mnie, co bardzo mnie cieszyło. Patrząc na niego zacząłem się zastanawiać co będziemy robić dalej.

Na długo przed wejściem do sali usłyszałam gwar. Widocznie większość uczniów już przyszła.
Wysłałam przodem poka. Kotka weszła do sali z podniesioną głową, używając na zaskoczonych biesiadnikach Przedruchu, by być jeszcze bardziej zwinną i zachwycającą. Wskoczyła na stoliki koordynatorów, dała się pogłaskać, wspięła na ściany szybkimi skokami i wbiegami, pobujała jak bohater na żyrandolach..., i wpadła w moje ramiona. Dumna z pokazu podopiecznej weszłam wolno do jadalni, kłaniając się hodowcom, rangerom i trenerom.* Szybko odnalazłam oazy lazuru wśród dominanty ciepłych kolorów i poszłam się przywitać. Przytuliłam męża, przybiłam żółwika z Hope i przedstawiłam się nowej koleżance, Waki. W końcu usiadłam do stołu. Był tylko jeden problem - wszyscy nadal się na mnie gapili.
Odkroiłam kawałek jakiejś galaretki, która była najbliżej i spróbowałam. Uniosłam sztućce.
- Jest dobre i można jeść! ** - po tych słowach, mających rozluźnić atmosferę nareszcie powrócił normalny gwar, a ja mogłam zająć się własnymi sprawami.
- Wybierz sobie coś stąd, Glameow. A przy okazji, użyj Kopiowania by skopiować ruchy warg przeciwników. Może się nam przydać.
Ponownie rozejrzałam się po sali. Pomachałam Kyo, a wtedy, tuż za nim zobaczyłam Mino... Mój najlepszy przyjaciel, od którego uciekłam, by dołączyć się do jednej z złych organizacji***... Był tutaj, ze mną.
Musiałam wymknąć się niepostrzeżenie. Tylko jak?
W końcu wykorzystałam Matta (pozwolił na wykorzystanie danych osobowych ). Pobiegłam do wychodzącego chłopaka i złapałam go za ramię.
- Pogadamy?
Poszłam z moim mężem do jakiegoś małego, pustego pokoiku.
- Glameow, odtwórz proszę rozmowy, które skopiowałaś - oparłam się nonszalancko o ścianę, poprawiając cylinder. Obserwowałam reakcje kolegi. W końcu nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem.
- Jak widzisz, nasze koty mają przydatną umiejętność - wydyszałam w przerwie m między chichotem a - Wiemy już, co planują przeciwnicy.
Wycofałam się do drzwi, wciąż radośnie wyszczerzona.
-Muszę już iść, wyleczyć Glameow - usłyszałam jeszcze cichą przestrogę o kolejce do szpitala. Spojrzałam w oczy srebrnej kotki.
- Dobra, dziewczyno. Masz jakiś pomysł jak się tam dostać? Poza czekaniem? - pokemon miauknął i wskazał na gzymsy w ścianach. Wystarczyło tylko przejść przez okno...
Po chwili byłam już na powietrzu. Suknię i włosy rozwiewał mi wiatr, kiedy kotka prowadziła mnie bezpieczną ścieżką. Nagle odkryłam, że całkowicie ufam mojej partnerce. Nawet nie popatrzyłam w okno, gdy wskazała to właściwe.
- Co wy tu robicie? - spytała zaskoczona pielęgniarka. Zripostowałam pytaniem na pytanie.
- Może pani wyleczyć moją Glameow? - kobieta wymruczała coś o wciskaniu się, ale przyjęła Park Ball. Gdy go odebrałam, wybiegłam z sali. Przy okazji kogoś potrąciłam. Usłyszałam wpadający w mezzosopran
świergot Surskita... Niech to! Znowu Mino! Uciekłam przez okno, wypuszczając przy okazji kotkę. Dzięki swojej gibkości pomogła mi zwiać. Aż na dach najwyższej wieży szkoły. No takiej bajki to ja jeszcze nie słyszałam...
Rozsiadłyśmy się na nim, wystawiając twarze do słońca. Zebrało mi się na opowiastki.
- Wiesz, nie pochodzę stąd, tylko z innego, dalekiego kraju. Tam w domach żyją takie nimfy, nazywane Domowojami. Są opiekunami rodzin i domów, dobrymi duchami mieszkań... Bardzo się zaprzyjaźniają z mieszkańcami, czasem nawet przeprowadzają się z nimi... Opiekują się. Tak jak ty chronisz mnie. Mają długie, siwe brody, miękkie i puchate jak twoje futro i potrafią przyjmować postać kota. No i jak mówiłam są odmianą wił, rusałek... Istot zwiewnych i delikatnych, uwielbiających zabawę i tańce, potrafiących zagłaskać na śmierć... Tanecznych jak ty...****
Natrafiłam na spojrzenie poka. Chyba wpadłyśmy na to samo.
- W skrócie to będzie Domi. (Imię: Domowoja) - kotka łasiła się do mnie w pięknym blasku zachodzącego słońca.
Niestety, w końcu trzeba było zejść. Zgadnijcie, kogo spotkałam na dole?
- No dobra. Na czas Akademii nie jestem jedną z tych złych. Chodź do środka, zaczyna być zimno, Mino...

* Jakby kto nie wiedział, to to aluzja do Pana Tadka. Z dedykacją dla Mino.
** Z Eragona. Kto chce tą dedykację?
*** Tym razem przygoda, dedykacja dla Kyo. Kiedy w końcu odpiszesz?
****Mitologia Słowiańska. Nie mam komu zadedykować, bo Miro już nie gra *łezki*