Wchodzę do Centrum Adopcyjnego. Jak zwykle, przywitały mnie łakome spojrzenia pracowników, ale obojętna na nie ruszyłam naprzód w poszukiwaniu pożytecznych stworków. Najpierw rzuciłam okiem na stojącą przy wejściu klatkę z Chinglingiem, ale stwierdziłam, że potrzebuję bardziej bojowego towarzysza. Następnym stworzeniem, jakim się zainteresowałam był Munchlax. Jest on co prawda silnym i wytrzymałym Pokemonem, jednak strasznie powolnym, więc nie miał szans na znalezienie się w moim składzie. Zaraz obok niego znajdował się karton, z którego co chwilę wystawiał głowę mały Turtwig. Jest to co prawda pożyteczny trawiasty stworek, jednak mam już Seedota, więc na chwilę obecną nie potrzebuję towarzysza tego typu. Przystanęłam na chwilę przy klatce z Elekidem. Świetny wojownik, którego domeną jest atak + przydatna umiejętność. Można by rzec, idealny, jednak przeczucie odciągnęło mnie od niego. Beznamiętnie spoglądałam na Nincadę, Ekansa i Shellosa. Co tu robią takie słabe Pokemony? Może lepiej wrócić po Elekida, zanim ktoś go zabierze? Nagle to samo uczucie, które odciągnęło mnie od klatki elektrycznego ludzika skierowało mnie ku klatce z Growlithem. W sumie, dlaczego nie? Mój instynkt jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Wypuściłam psa, który od razu rzucił mi się w ramiona. Ruszyłam z nim ku Mistrzyni, przy której podpisałam wszystkie niezbędne dokumenty, znosząc cierpliwie jej uciążliwych współpracowników. Ognistego stworka nazwałam Des (od Destiny), gdyż nasze spotkanie było (przynajmniej tak mi się zdawało) zapisane w przeznaczeniu każdego z nas. Nie był może zbyt imponujący, jednak spodobał mi się, zwłaszcza jego miękkie, pomarańczowe futro. Po zaledwie godzinie, mój nowy nabytek dostał okazję, aby się wykazać, gdyż drogę zablokowała nam grupka dzikich Bellsproutów, "dowodzona", przez dumnie wyglądającą Shiny Snivy. Atak Żarem Desa porządnie przypiekł żółte "dzwonki", jednak nie zrobił na ich liderce żadnego wrażenia. Lśniąca rywalka natychmiast złapała psiaka za pysk przy pomocy Vine Whipu, całkowicie blokując mu możliwość użycia ognistego ruchu. Zaniepokojona sytuacją odcięłam pnącza jednym z moich mieczy, po czym przywołałam Vayne'a, który przy pomocy Ice Beamu przegonił niezadowoloną grupę. Growlithe ze łzami w oczach rzucił mi się w ramiona tak, jak wtedy w Centrum. Wyglądał, jakby już nigdy nie chciał walczyć. "Będzie dobrze", powiedziałam, "Jeśli trochę potrenujemy, poradzisz sobie w każdej bitwie". Tak zaczęła się nasza wspólna przygoda.

Growlithe należał kiedyś do oddziału policyjnego, jednak przez swój charakter został uznany za bezużytecznego i wypuszczony na wolność. Po dwóch tygodniach pracownicy Centrum znaleźli go na skraju wyczerpania.

Charakter:
Growlithe to bardzo żywiołowy Pokemon, jednak jeśli walka nie idzie po jego myśli staje się nerwowy, a czasami nawet płacze. Nie umie walczyć sam. Potrzebuje wsparcia trenera lub innego stworka.

Ostatnio edytowany przez Wakizashi (2012-12-06 19:37:37)

Wchodzę wesołym krokiem do budynku adopcji.Na moim ramieniu siedzi jak zwykle Jao chętny poznania nowych pokemonów.Rozglądam się po twarzach wygłodzonych i smutnych pokemonów.Z każdym się przywitałam i pogłaskałam po główce.Jedynie tylko jeden pokemon mnie zainteresował, a mianowicie Shellos. Podeszłam do pokemona i zaczęłam z nią rozmawiać. Opowiedziała mi o swojej przeszłości.Dowiedziałam się, że była pokemonem pewnego trenera, który wypuścił ją na pustyni, gdy przegrała walkę z jednym małym Hippopotas.Głodna i spragniona błąkała się po pustyni poszukując azylu, w którym mogłaby się skryć.W końcu znalazła ją pewna koordynatorka, która zaniosła ją do Adopcji i od tego czasu ma uraz do wszystkich trenerów.Po drodze koordynatorka opowiadała Shellos o pokazach i od tego czasu pokemon pokochała pokazy i za swe marzenie wybrała wystąpienie w nich.Wzruszyła mnie jen opowieść.Chciałabym znaleźć tego okropnego trenera, by wygarnąć mu co o, nim myślę.Nie powinno się tak traktować żadne pokemonyPomyślałam patrząc smutno na pokemonkę jednocześnie głaskając ją.Shellos wtulała się w moją dłoń jak kotek.Chyba ją przygarnę.Żal mi jej a ona świetnie nadałaby się na pokazy a na dodatek ona je kocha.W dodatku jest ciekawym pokemonem.Ma przydatną umiejętność, która pomogłaby w przygodzie.Jej ewolucja jest również cudowna jak pierwsza forma.Gdybym po ewolucji ją wytrenować mogłabym się nią przemieszczać rzecz jasna, gdyby się zgodziła.Pomyślałam i podjęłam decyzję.Zostawiłam na chwileczkę Shellos, by porozmawiać z Cynthią.
-Chciałabym adoptować tą cudowną Shellos.Obiecuję, że będę się nią opiekowała i nigdy nie zrobię jej krzywdy.Na pewno nie zostawię ją jak jej były trener.Mój Aipom nie ma ze mną źle i nigdy ze mną nie cierpiał.Postaram się żadnego z nich nie faworyzować i również nikogo z nich nie poniżać.Powiedziałam do kobiety z uśmiechem.Miałam nadzieje zabrać Shellos ze sobą i zacząć ją ćwiczyć i przekonywać ją do trenerów.Spojrzałam na Shellos, która wyciągała szyję, by usłyszeć o czym mówimy.Widać było, że bardzo jej zależy na tym bym ją przygarnęła.Chyba mnie polubiła.Shellos ma bardzo ciekawy charakter.Miła, cichutka, skromna, a także waleczna uparta i dążąca do celu.Nie jest zbyt ufna po tym jak jej były trener ją zostawił na pustyni.W jej sercu pozostałą plamka urazy do trenerów, więc musi się dobrze poznać na danym trenerze, by mu w pełni zaufać.Dzięki pewnej koordynatorce pokochała pokazy, a za jej marzeniem jest wystąpić w pokazach

Cynthia: Dobrze. Możecie zaopiekować się tymi pokemonami! - Odpowiedziała z uśmiechem.

Wchodzę do Centrum Adopcyjnego, ściągając z siebie zakupioną ostatnio kurtkę (śniegi i mrozy nadeszły w tym roku tak nagle!). Kiedy kierownik ośrodka powiedział mi, że nie przysłano żadnych nowych Pokemonów, podskoczyło mi ciśnienie. Skoro są tu TE SAME stworki, co wtedy, to musi być również Elekid, którego instynkt odradził mi ostatnio, z korzyścią dla Growlitha. Może jeszcze nikt go nie adoptował...
Biegłam przez budynek, potrącając wszystkich, którzy stali mi na drodze. Szukałam klatki z żółtym "ludzikiem". Szlag! Nie ma jej tam, gdzie była wcześniej. Kolejne pół godziny zmarnowałam na maraton po alejkach. Koniec końców wróciłam do kierownika z nadzieją w głosie spytałam o Elekida. Dzięki Bogu, siedział jeszcze w swojej klatce, jednak gdybym nie przybył do dyrektora wcześniej, prawdopodobnie jechałby już do innego Centrum. Po odebraniu stworka podpisałam wszystkie potrzebne papiery i wyszłam z budynku. Postanowiłam, że swojego nowego członka drużyny nazwę Fortune, bo gdyby nie szczęście, nie byłoby jej ze mną. Od razu postanowiłam zapoznać ją z innymi członkami mojej drużyny. Na początek wypuściłam Gothitę. Psychiczny stworek przywitał nową koleżankę bardzo ciepło. Elekid uśmiechnęła się do niej. Dokładnie tak samo sprawa się miała z Togepi i Poliwag. Kłopoty zaczęły się dopiero, gdy zaprosiłam Vayne'a. Elektryczny stworek zezłościł się i zaatakował lodowego, jednak błyskawiczna interwencja Lodowym Promieniem załatwiła sprawę. Żółta dziewczynka jak niepyszna czekała na kolejnych "kolegów". Porygona potraktowała dość obojętnie (był bezpłciowy, więc nie można się było z niczego cieszyć, ani na nic gniewać), natomiast pojawienie się Seedota i sprowadzonego tylko na tą okazję Desa (Growlithe'a) okazało się totalną katastrofą. Żołądź, jako Pokemon trawiasty, nie odniósł zbytnich obrażeń, jednak piesek spanikował i wskoczył mi pod kurtkę, która po chwili spłonęła w mini pożarze, wywołanym przez użyty niechcący atak Żarem. "Ładnie się zaczyna", pomyślałam.

Elekid należała kiedyś do pewnego trenera, który trenował same samce. Gdy dowiedział się, że elektryczny stworek to samiczka, wyrzucił go. Na pożegnanie, Elekid "poczęstowała" go Elektrycznym Szokiem.

Charakter: Elekid to typowa feministka. Po doświadczeniach z poprzednim trenerem nienawidzi wszystkiego, co męskie, nawet znajomych jej facetów. Lubi wywyższać się nad samcami, które z nią trenują i imponować im swoją siłą.

Ostatnio edytowany przez Wakizashi (2013-01-08 19:47:01)