W poczekalni:

Widziałam, jak przez drzwi wchodził mój narzeczony, Matt. Tak jak się spodziewałam, po chwili usłyszałam gromkie oklaski.
- Co ja tu w ogóle robię? –spytałam pokeball trzymany w ręce. Psychopata, mój najlepszy, jak i najbardziej zaufany pokemon, spojrzał mi w oczy. Zobaczyłam w nich przeczenie.
No tak, to nie tylko mój występ, ale przede wszystkim jego. Pozwolił nawet założyć sobie strój: szronowe kwiaty zabarwiały muszlę na odcień oświetlenia, które następnie spływało po lodowych kolcach. Zamglony odbłysk rozświetlał koronkę z czarnych pereł. Idealny wygląd na świetlny pokaz.



Także ja okryta byłam fioletową suknią z błyszczącym haftem. Na ramiona narzuciłam różowy płaszcz z futrem, a cylinder ozdobiłam diademem z sopli lodu. Tyle przygotowań… Ćwiczenia ataków, kucia się ich…  Miały pójść na nic?
Cloyster miał rację. Teraz już było za późno, by się poddać.
Podałam płytę z muzyką i wyszłam na scenę.
https://www.youtube.com/watch?v=T_wPn4g … re=related

***

Weszłam na podwyższenie wśród aplauzu tłumów. Władczo skinęła ręką, by je uciszyć.
- Przybądź, mój sługo! Pokłoń swej Królowej Śniegu!
Rzuciłam Balla. Wybuchł na samym środku areny, wyrzucając gejzer lodowatej mgły, od której gościom zrobiła się gęsia skórka. Tuż po nim wytrysnęła fontanna bezbarwnego konfetti – okruchów szkła.
Przy pierwszych nutach mgła poruszyła się i zaczęła kręcić w zwiewnym tańcu. Przy każdym akcencie wystrzeliwał z niej kolec, bezbłędnie trafiając w reflektor. Wkrótce zapadła ciemność.
Aktor wystrzelił wiązkę Lodowych Promieni. Błękitny blask rozlał się po siatce szronu, który nadał mu wygląd trójwymiarowej siatki, ducha, samej esencji Cloystera. Kręcił się w kółko, wśród lodowych szczątków drzew, zwijając dookoła siebie mgłę. W sam stożek wiru wlał Signal Flare, dzięki czemu opar wyglądał jak płynna zorza. Śliczny taniec Psychopaty zawierał takie pokłady wdzięku i delikatności, jakich nie widziałam jeszcze u żadnego pokemona. Wyglądał jak wiatr. Zbierał do wiru coraz więcej dymu, gładko ślizgając się po lodzie. Mgła okrywała go całego, więc nikt jeszcze nie widział sylwetki, jedyne odbijane barwy.
Zmienił się rytm. Opary  zatrzymały się w pół słowa. Już widać było pokorną, zahipnotyzowaną twarz małży, wpatrującą się we mnie z napięciem.
- Stwórz coś na chwałę swej pani. Pokaż jej, co to piękno!
Mgła jeszcze nie opadła, gdy poderwał ją znowu promień Solanki. Chwilę później rozświetliła go łuna Jutrzenki, by na końcu zamrozić. Wyglądało to uroczo: strugi wody uciekały przed światłem, jakby się ganiały. Na końcu rozpadały się w migoczącą fontannę. Na oba promienie polował lód, systematycznie pełznąc ku szczytowi.
Cloyster znowu zaczął tańczyć, wypuszczając kolce. Odbijały się od bryły, podkreślając rytm muzyki, która właśnie się weszła w dramatyczniejszą fazę. Po paru minutach można było już podziwiać moją podobiznę, która mogła przypominać jedynie głowy z Wyspy Wielkanocnej. Mimo to była piękna.
Cloyster znowu spojrzał na mnie z wyczekiwaniem. Uniosłam rękę w przyzwalającym geście.
- Dobrze. Znaj łaskę pani.
W oczach Psychopaty na chwilkę zapaliły się znajome iskry szaleństwa. Z rozkoszą skierował kolec ku rzeźbie i wystrzelił Promień Jutrzenki. Lód zalało światło. Ślizgało się wewnątrz postaci, rozpalało krawędzie, malowało wielobarwne plamy na twarzach ludzi. Zachwycało. Jednak nie był to koniec. Wraz z natężaniem się dramaturgii dźwięku, rosła moc ataku. Oślepiająca jasność wypełniła arenę, gdy ruch w straszliwym crescendo rozbił posąg na kawałki. Odłamki od razu zostały porwane przez Wodny Wir. Zawisły na suficie niby konstelacje. Kolejna Jutrzenka wystrzeliła i odbiła od pierwszej bryłki, rozdzielając na czworo. Promyki pomknęły dalej, aż rozeszły się na kolejnym kawałku. W ten sposób powstała połyskliwa sieć.
Muzyka stopniowo opadła. Tak samo opadły odłamki. Jednak Cloyster nie skończył używać Promienia, jak było ustalone. Cząsteczki zbijały się w coraz większe bryły. W końcu kawały o wadze młodego słona uderzyły w grunt.
Opadłam na kolana. Żałobna melodia idealnie odzwierciedlała nastrój. Jeżeli tylko wyjdzie z tego żywy, zamorduję! Przecież ten lód mógł go zabić!
Milczałam przez chwilę, klęcząc. Nagle usłyszałam trzask. Psychopata użył naszego popisowego numeru, Headshotu! Wystrzelił w górę na Hydro Pompie, wyhamował i z wdziękiem opadł na lód rozbity w płatki śniegu. Ukłonił się i spojrzał na mnie wyzywająco, z zwykłą porcją szaleństwa. Uznałam, że należy dalej grać.
- Oswobodził się! – krzyknęłam ze złością i wycelowałam Balla, po czym ukłoniłam  się i odeszłam wśród wiwatów i łez wzruszonej widowni.

Ostatnio edytowany przez Aiwlyss (2012-10-09 18:59:46)