- O rany! - pacnęłam się w czoło; rozległ się głuchy odgłos. Na śmierć zapomniałam o wilku! Włożyłam rękę skrytki przy moim pasku, długiego kawałka czarnego batystu, wyszywanego w motywy roślinnych pokemonów, uwieńczonego zapinką w kształcie Cacnei. Wyjęłam stamtąd jeszcze dwa pokeballe, a w torbie znalazłam grubą rękawicę z drelichu, która zakryła mi całe przedramię. Rzuciłam balle i wystawiłam rękę, wołając Cienia. Niebawem szepty drzew zagłuszyło mi pojawienie się trzech latających pokemonów.
   - Cieniu, Tropiusie, polecielibyście po Poochyenę? Jest niedaleko obozowiska. - Wiedziałam, że masywny dinozaur poniesie wilczka, a Honchkrow będzie jego oczami - ptak doskonale radził sobie w ciemnościach, przecież jego typem jest mrok, a przyrodzona chęć do zgrywania się sprawi, że odszuka hienę za wszelką cenę.
   Usłyszałam tłumiony pisk Cacnei. No tak, moja malutka boi się ciemności, zapomniałam. Chyba powinnam zacząć leczyć się na sklerozę. Lecz nic, można temu zaradzić Słonecznym Dniem. Poleciłam kaktusicy, by wykonała ten atak.
   Przyszła pora na ostatnie przemyślenia... Tej Poochyeny nie mógł skrzywdzić pokemon chłopaka, rana była zbyt poważna.
   - Cloysterze, użyj Super Dźwięku, obracając się, a wszyscy nasłuchują jak moduluje się powracająca fala. Sprawdzimy wszystkie anomalie. Cna Strażniczko, przeszukałabyś teren myślami? Nie chcę, by wyskoczyła na nas jakaś przykra niespodzianka. - zwróciłam się do Sigilyph.

Ostatnio edytowany przez Aiwlyss (2012-06-13 21:48:37)

-Na to liczyłem -zakrzyknął trener Frillish szykuj się do walki, podleć na środek. Trener poszedł ze swoim pokiem -Slowking utwórz okrąg wkoło nas- aby wróg nie mógł uciec a gdy zakończy się, walka ugaś ogień.. Frillish jak tylko zostaniemy okoleni płomieniem zaczniemy. Niech poki z lasu zlecą się, nie co dziennie można podziwiać walkę między takimi pokemonami. Skorpion kontra duch wody, zapowiada się, na prawdę piękna walka i do tego emocjonalna.
   Pamiętasz pierwszą rundę pokazów? Dobrze zrobimy podobnie tyle, że z ogniem. Użyj złowieszczego wiatru aby przenieść nieco ognia z naszego ognistego muru, na tego stawonoga. Niech ognisty wicher zacznie otaczać wroga, tworząc wkoło niego płonące tornado. Zobaczymy jak sobie da radę gdy zwiększysz prędkość wiatru, a w następstwie pok, który chciał nas zaatakować, uniesie od ziemi. Niech poszybuje tak na nieznaczną wysokość a gdy już tam będzie przerwij atak i szykuj się do następnego. Będzie nim wrzątek. Woda nie da mu wytchnienia, mocno podgrzany pok będzie musiał zmierzyć się, z bardzo gorącą wodą. Oblewa go dokładnie aż dotknie ziemi, niech wie, kto dominuje w tej walce. Gdy już będzie na ziemi wykonaj zamieć, zanim atak dotrze woda powinna być już tylko lekko ciepła, a nagła zmiana temperatur przyprawi go o wstrząs termiczny. Taką mam chociażby nadziej. Nie zrażaj się, jeśli to nie wypali. Walka nadal trwa a my mamy nadal szanse zakończyć ją przed czasem. W takim razie wykonaj teraz bąbelkowy promień, puszczaj bąbelki tak aby uderzały z różnych stron, wiem że podkręcanie jest trudne ale jesteś do tego zdolny, wierze w ciebie. Wychłodzony skorpion powinien być lekko ospały i będzie mieć raczej problemy z unikiem tego ataku, ale nie ma co nie doceniać przeciwnika, jak by był słaby, nie porywał by się na nas. Gdy bąbelki wykonają swoje zadanie, czyli porządnie poturbują i zmoczą stawonoga, przejdziemy do ostatniego etapu mojego planu na tą rundę. Mam na myśli jeszcze jeden atak z zamieci, myślę że tym razem może nam się, udać zamrożenie tego poka. Musiał by być na prawdę zdolny aby obrywając tak, nadal stać na nogach a tym bardziej, unikać zamrożenia.
   Minoru patrzył z niepokojem na wynik tego starcia, mając cichą nadzieję na zamrożenie przeciwnika, lub powalenie przez nokaut. Lekki uśmieszek, z sekundy na sekundę, stawał się coraz mniejszy. Przykrywała go powaga i nie pokój co do rozwiązania tego pojedynku. Czy to już koniec, a może dopiero początek. Ta myśl co chwile, nasuwała się, młodemu chłopakowi. Nie mogąc nic więcej zrobić patrzył spod swoich niebieskich włosów, ukrytych pod niebieskim kapeluszem. Słychać już było tylko niewielkie wycie wiatru, między drzewami oraz trzaskanie łodyżek, które powoli paliły się, w wyniku powstania ognistego muru dzięki slowkingowi.

Skorpion odpowiadał na ataki twojego pokemona Ochroną. Nie udało Ci się go nawet zadrasnąć. Jednak coś sprawiło, że przerwał obronę. Duszek wykorzystał to i uniósł stwora w powietrze. Nim ten zdążył coś zrobić twój pokemon oblał go wrzątkiem. Niestety zamieć nie trafiła gdyż pokemon użył Kopania i schował się pod ziemią. Gdy pojawił się ponownie W jego paszczy pojawiły się pioruny i już po chwili twój duszek próbował się otrząsnąć po Tunder fang. Nim mu się to udało skorpion użył Trującego kła. Biedny duszek ledwo się trzyma. Ta bestia jest naprawdę potężna.




Nim twoje pokemony cokolwiek zrobiły legenda zniknęła, a pojawiła się... Cacnea... po chwili i ona zniknęła. Teraz stał przed wami mały fioletowy glutek. Był to Ditto. Maluch uśmiechnął się do ciebie i do twoich pokemonów. Nagle z krzaków wybiegła młoda dziewczyna. Gdy zobaczyła małego gutka krzyknęła coś w stronę krzaków i spojrzała na Ciebie. - Mam nadzieję, że mój pokemon nie sprawił CI kłopotów, nie wiem co się z nim ostatnio dzieje jest strasznie nieznośny.

   - Galaretka! - wykrzyknęłam. Wyciągnęłam mój notatnik, ręcznie oprawiany w papier z seledynowymi serduszkami i sięgnęłam do ulubionego cylindra. Wyjęłam jedno z długich, ciemnozielonych piór ozdobionych nieco jaśniejszymi pręgami. Zdjęłam srebrną zatyczkę i zaczęłam skakać dookoła pokemona, nie zważając na trenerkę.
   Gatunek: Ditto.
   Rozmiar: Niewiadomy (zmienny).
   Kolor: Róż, fiolet.
   Bezkręgowiec, najpewniej trójwarstwowy. Niezwykłe przystosowanie - umie zmieniać swoją formę w groźniejsze pokemony. Najpewniej służy mu to do obrony.
   Pióro zawiesiło się na chwilę. Gładkim, płynnym ruchem znowu dotknęło powierzchni czerpanego papieru i zaczęło skrobać podobizną poka. Kucnęłam obok niego i uśmiechnęłam się. Obok mnie stanęła Cacnea, która najwyraźniej polubiła go, choć nie leżało to w jej naturze. Być może, spodobała jej się swoja podobizna, którą stworzył stworek?
   - Zrobiłbyś dla mnie jeszcze jedno przekształcenie? - poprosiłam Ditto. Jeszcze długo tak skakałam i rozpływałam się nad słodkim, różowiutkim pokemonem (oczywiście, w sensie naukowym), nie zwracając uwagi na jego trenerkę.

   - Oooch, jak słodko! - krzyknęłam, zachwycona. - Jeszcze raz, jeszcze raz! - przyglądałam się niewyobrażalnym trikom zmienionego Ditto. - Jest cudny! Skąd go masz? - spytałam chytrze. Wstałam i otrzepałam cenną suknię, uważając, by nie pobrudzić najcenniejszego kapelusza.
   - Widzę, że jesteś koordynatorką, jak ja. Udaję się do najbliższego miasta, razem z przyjacielem, choć aktualnie rozdzieliliśmy się. Może zamiast tego ty byś mi towarzyszyła? - uśmiechnęłam się zachęcająco.
   Gdy odchodziłam, popatrzyłam jeszcze w niebo. Coś było stanowczo nie tak, podpowiadał to mój kobiecy zmysł. I to nie u mnie, u   M i n o r u...   Odgoniłam od siebie to uczucie. Mój przyjaciel jest już dużym chłopcem, sam o siebie zadba. Ja muszę się skupić na TEJ stronie drogi.

Aiwlyss

- Dostałam go od mojego starszego brata, który jest hodowcą pokemonów. ... . Chętnie z tobą pójdę. Salamence powrót. Proponuję pójść najpierw do Centrum Pokemon. Robi się już późno więc możemy tam przenocować. Co ty na to? Och całkowicie zapomniałam. Podobno niedługo odbędą się tam jakieś pokazy. może wystartujemy? Hmm... tak w ogóle to jestem Sara. Dziewczyna stała uśmiechnięta i czekała na twoją odpowiedź.

Minoru

Słysząc twoje słowa duszek podniósł głowę, krzyknął coś po swojemu i zaczął świecić. Światło było tak oślepiające, że Drapion zaczął wariować i próbował uciec. Po chwili stał, przepraszam... lewitował przed tobą Jellicent. Skorpion spojrzał na niego niepewnie. Duch zaatakował Złowieszczym wiatrem, który był tak silny, że fioletowa bestia wylądowała na płonącym drzewie. Jellicent zaatakował jeszcze zamiecią co zamroziło prawie całego przeciwnika- została tylko głowa. Gdy próbował zaatakować twój pokemon wystrzelił Bąbelkowy Promień. Przeciwnik padł zemdlony przed wami, a Slowking ugasił płomienie.

Ciekawy ten pokemon z chęcią bym go przygarnął do zespołu, bo wielką stratą było by nie oszlifować takiego diamenciku. Wyjąłem swój pokeball i rzuciłem w stronę skorpiona licząc na złapanie go za pierwszym razem. W pogotowiu trzymałem drugiego balla aby móc go rzucić, gdyby pierwsza próba była nie udana. (pomijam fragment czy go złapałem czy nie)
Następnie przywołałem Skarmory'ego aby polecieć na jego grzbiecie do centrum pokemonów aby móc tam odpocząć, drogę świetlał mi Jellicent, który razem zemną leciał do centrum.

Hej aiwlyss widzę, że w lecie spotkałaś piękną nieznajomą. Zdradź mi proszę, aniele jak brzmi twe imię i nie karz mi umierać w męczarniach, przez ciekawość.
Bym przez to wszystko zapomniał, zwraca się do aiwlyss spotkałaś może tego chłopaka co nas zaatakował w lesie?
Widzę że zwabiły was tutaj pokazy. Skąd wiem? Od kilku miesięcy huczą o tym po okolicy, nie wspomniałem? oj tam, pamięć ostatnio mi zaprzątają inne sprawy. Opowiem ci o niech może kiedy indziej, na razie powiedz mi co tam u ciebie się działo, gdy się rozdzieliliśmy oraz wilczka- chyba o nim nie zapomniałaś, on z tą obolałą nóżką daleko sam by nie zaszedł, a do tego jeszcze ten pojedynek... Biedak z niego ale cóż, jak dorwę tego chłopaka porachuje się z nim.