- No cóż - zaczął chłopak - Udało mi się wytrenować dość silne Pokemony, jednak nie jestem zbyt dobrym strategiem. Wiem tylko, przeciwko jakim typom dobrze sprawuje się moja drużyna. Jeśli chodzi o Ligę Sinnoh, dotarłem do pierwszej czwórki, pokonał mnie przyszły mistrz. Przegrana ta jest jednym z powodów, dlaczego Lucario i Infernape tak się nie lubią, gdyż jako szóstego członka mojej drużyny wybrałem właśnie małpę, a nie psa. Po walce pokazywał mi gestami, że gdybym wybrał jego, wygralibyśmy.
Sterling przeciągnął się i spojrzał w niebo.
- Jeśli chodzi o moje pozostałe Pokemony, to jest to raczej wyrównany team, bez przewagi jakiegoś typu. W półfinałach moja drużyna składała się z Infernape'a, - Lucario prychnął pogardliwie - Staraptora, Floatzela, Rhyperiora, Luxraya oraz Venusaura, którego jajko dostałem od mojej siostry, hodowczyni na początku mojej podróży. Do Hoenn zabrałem jednak tylko tą kłótliwą dwójkę. Mam nadzieję złapać jakieś nowe stworki w tym regionie.
Chłopak przystanął na chwilę i powiedział:
- Jestem pewien, że i wam uda się złapać wiele nowych Pokemonów i że spotkamy się w Lidze. O! Prawi jesteśmy!
Faktycznie. Przed wami rozciągała się łąka, za którą widać było domy mieszkających tu ludzi. Pierwszy punkt waszej podróży osiągnięty! Po wejściu do miasta od razu poczuliście wspaniały zapach. Znana ze swojej żarłoczności May ruszył na poszukiwania źródła aromatu, a gdy oddaliła się na pewną odległość, Sterling powiedział do ciebie:
- Twoja dziewczyna jest chyba naprawdę głodna. Chodźmy za nią.

- Niestety? - powiedział chłopak z nutką ironii - Zabrzmiało to tak, jakbyś tego żałował. Zbliż się do niej, a potem po prostu powiedz, co czujesz. W najgorszym wypadku pozostaniecie przyjaciółmi. Tak sądzę...
W drodze do Centrum zauważyliście wiele festiwalowych dekoracji i stoisk z tandetnymi zabawkami - pamiątkami, jakie można kupić podczas wielkich świąt. Było to dość dziwne, zwłaszcza, że miasteczko było raczej niewielkie i słabo zaludnione. W każdym razie nie mogło umywać się do metropolii takich, jak Goldenrod City w regionie Johto czy Jubilife City w regionie Sinnoh. W tłumie ludzi dostrzegliście May, która z uporem maniaka próbowała przepchnąć się przez tłum rozkrzyczanych dziewcząt.
- Johnny! Sterling! Chodźcie tu! - wołała podnieconym głosem - Wallace przyjechał do Oldale Town!
Wasz towarzysz skinął głową w stronę Lucario i już po chwili niebieski pies wszedł w tłum niczym lodołamacz, dzięki czemu cała trójka mogła przedrzeć się do pierwszych rzędów. Na dużej scenie stał wysoki mężczyzna ubrany na biało, a obok niego znajdował się ogromny beżowy wąż.
- Witajcie! - powiedział przez mikrofon - Nazywam się Wallace, mistrz Pokemonów regionu Hoenn, a to jest mój Pokemon, Milotic!
Wrzawa nasiliła się. Kilka dziewczyn próbowało podejść do swojego idola, jednak wszystkie zostały powstrzymane przez pracujące jako ochroniarze Machampy.
- Przybyłem tutaj w celu promowania mojego programu "Walka i przyjaźń", dotyczącego zbliżania się do siebie trenerów i ich Pokemonów - kontynuował gwiazdor - Z tego powodu, wybiorę dzisiaj trenera, z którym stoczę walkę przed wami wszystkimi na tej oto scenie!
Wszyscy poza wami wypuścili swoje stworki z ich kulek, aby pokazać, że są gotowi na starcie z mistrzem. Wallace uśmiechnął się pobłażliwie.
- Niech no zdecyduję... Tak! Ty będziesz moim rywalem! - powiedział wskazując na ciebie ręką - Nie! Nie oglądaj się! Chcę stoczyć walkę właśnie z tobą!
May podbiegła do ciebie i z błyskiem w oczach zachęcała cię:
- Zgódź się! Proszę!

Ostatnio edytowany przez Kyoraku (2012-08-25 17:07:31)

Slakoth, mimo swojego "zamulonego" wyrazu twarzy wyglądał na gotowego. W tym momencie odezwał się jednak Sterling:
- Wallace! Pokemon tego chłopaka jeszcze nie dawno musiał bronić się przed stadem Mightyen, a ty wymagasz od niego, żeby walczył? Zachowujesz się jak tchórz, a nie jak mistrz!
Słowa chłopaka poważnie rozwścieczyły publikę. Gdyby nie pilnujące pierwszych rzędów Machampy, nie wiadomo, czy nie skończyłby jako element karmy dla Sharpedo. Niestrudzony trener wszedł na scenę i spokojnie kontynuował:
- Jeśli nie chcesz się ośmieszyć pokonując osłabionego przeciwnika, proponuję starcie dwóch na dwóch. Ja dołączę do Johnny'ego, a ty dobierz kogoś z widowni.
Wallace poprawił kapelusz, a następnie zwrócił się do publiczności::
- Chcecie zobaczyć ten mecz?
Wściekły tłum w jednym momencie zmienił się z powrotem w grupkę rozradowanych kibiców. Mistrz podszedł do zarumienionej May i zapytał:
- Chcesz być moją partnerką w tej walce?
Dziewczyna spojrzała na ciebie, a następnie na Wallace'a i odrzekła:
- Tak, postaram się.
Mężczyzna wziął ją na scenę i powiedział:
- Niech walka się zacznie! Ruszaj Milotic!
Beżowy wąż wpełzł na pole walki i zajął pozycję bojową.
- Torchic! Dajmy z siebie wszystko! - krzyknęła May, wypuszczając ognistego kurczaka.
- Lucario, odłóżmy naszą kłótnię na później i rozwalmy ich! - rzekł Sterling.
Niebieski pies uśmiechnął się i skinął głową.
- Pierwszy ruch należy do was! - powiedział mistrz.

- W porządku! Zaatakujmy go razem! - powiedział Sterling - Lucario! Użyj na Miloticu Mrocznego Pulsu! Celuj dokładnie, aby nie trafić Slakotha!
- Chyba nasza kolej - powiedział nonszalancko Wallace, a następnie zwrócił się do May - Niech Torchic zajmie się stworkiem tego młodszego chłopaka, ja tymczasem zaatakuję niebieskiego psa!
- W porządku - odrzekła dziewczyna. Widać, że walka przeciwko najlepszemu przyjacielowi wcale jej się nie podobała. Wolałaby chyba nawet skazać ognistego kurczaka na porażkę, każąc mu ruszyć na Lucario - Torchic! Powstrzymaj Slakotha przy pomocy Drapania!
- Śwetnie! - powiedział mistrz - Milotic! Skontruj Mroczny Puls przy pomocy Lodowego Promienia!
Ruchy silniejszych Pokemonów zderzyły się, tworząc wielką chmurę dymu, z której po chwili wyłoniły się słabsze stworki, obdzielające się nawzajem kolejnymi ciosami.
- To jest nasza szansa na wyeliminowanie z walki Slakotha! - powiedział dostojnie Wallace - Milotic! Użyj Surfu!
- Chwila! - krzyknęła May - Przecież mój Torchic również ucierpi!
- No cóż - rzekł mistrz - Sukces wymaga poświęceń.
- Nie pozwolimy na to! - krzyknął Sterling - Lucario! Wybij się przy pomocy Mrocznego Pulsu i złap obydwa Pokemony!
Niebieski pies skierował wiązkę ku stojącej za nimi ścianie i już po chwili pędził z ogromną szybkością ku będącym na wyczerpaniu stworkom. Udało się, zdążył. Fala rozprysła się na wszystkie strony, a kilka kropel wody spadło na strój mistrza, który nagle zaczął iskrzyć. Już po chwili, na drugim końcu areny nie stał już wspaniały mistrz wodnych Pokemonów, lecz młody chłopak, którego strój przypominał raczej ubiór jakiegoś kryminalisty, niż wysublimowanego artysty. Publiczność wyglądała na równie zaskoczoną, co on.
- Szlag! - zawołał - Milotic! Połącz Toksyny z Surfem i zaatakuj ich! Nie ma być żadnych światków!
Wodny wąż wykonał polecenie, jednak już po chwili został powalony przez dwie wodne kule. Wszystkie spojrzenia powędrowały w stronę z której nadleciały. Stał tam Wallace. Nie pięknie ubrany i uczesany artysta. Wyglądał, jakby słowo "prysznic" było dla niego wyrazem obcym. Był to jednak prawdziwy mistrz w towarzystwie wiernej Luvdisc i Sealeo. Pokemony wystrzeliły kolejne pociski, jednak bandyty już nie było. Wallace zdążył zrobić tylko kilka kroków, a następnie padł bez życia na ziemię. Machampy w towarzystwie przyjaciół mistrza odprowadziły go do Centrum Pokemonów.
- Chodźcie! - zawołał Sterling.
Już po chwili byliście w pokoju, do którego został odtransportowany czempion. Machampy wpuściły ich tam z własnej, nieprzymuszonej woli (Lucario okazał się świetnym dyplomatą, nawet bez pomocy Kuli Aury).

Ostatnio edytowany przez Kyoraku (2012-08-25 17:09:44)

Mistrz leżał w łóżku szpitalnym, jednak nie wyglądał na rannego lub chorego. Niemniej jednak podłączony był do kroplówki.
- Wallace, nic ci nie jest? - spytał Sterling, gdy ten się obudził - Kim był ten koleś?
- Chyba nic - odrzekł mężczyzna - Jechałem tu stoczyć walkę pokazową w ramach mojego programu, kiedy ktoś napadł na samochód którym odwożono mnie z portu. Poczułem tylko uderzenie w głowę. Gdy się obudziłem, byłem w jakiejś piwnicy. Ten bandyta wyrwał mi z głowy kępkę włosów, ukradł Pokeballa z Miloticiem, a potem zmienił się we mnie przy pomocy jakiegoś dziwnego urządzenia.
- Stąd zwarcie - powiedział do siebie Sterling.
- Całe szczęście, że nie przeszukał mnie dokładnie - kontynuował czempion - W kieszeniach mojego płaszcza miałem kule z Luvdisciem i Sealeo, więc po zerwaniu więzów, byłem w stanie się uwolnić. Szedłem całą noc i pół dnia, żeby się tutaj dostać, a po drodze nie było nic, co można by zjeść.
- Dlatego wtedy straciłeś przytomność? - zapytał Sterling.
- Tak - odrzekł mistrz - Żałuję, że w dniu wyjazdu nie zjadłem śniadania.
- To straszne! - zawołała May - Gdybym nie miała nic w ustach przez dwa dni, chyba bym nie przeżyła.
Wallace zaśmiał się i powiedział:
- Kiedy tylko odłączą mnie od tego ustrojstwa, pójdziemy we czwórkę do najlepszej restauracji jaka tutaj jest. Ja stawiam!
W tym momencie do sali weszła siostra Joy.
- Przykro mi, ale pora odwiedzin minęła - powiedziała pielęgniarka - Panie Wallace, zgodnie z obietnicą, zostanie pan jutro wypisany.
- Dopiero jutro? - jęknęła May wychodząc z gabinetu.
Gdy skierowaliście się do wyjścia, mistrz chwycił cię za rękaw.
- Słyszałem od Sterlinga, że dopiero zacząłeś swoją drogę jako trener - powiedział cicho mężczyzna - Jeśli chcesz, po jutrzejszym obiedzie możemy wybrać się gdzieś potrenować. Znam jedno doskonałe miejsce.

Gdy wyszedłeś z pokoju, zauważyłeś Sterlinga opierającego się o ścianę naprzeciw drzwi, prowadzących do sali, w której leżał mistrz.
- Pewnie, możemy potrenować, ale po tym, co usłyszałem, wołałbym abyście byli wypoczęci - powiedział poważnie chłopak - Wallace wydaje się być wyluzowanym gościem, ale podczas treningów zmienia się w prawdziwego demona. Może cię wiele nauczyć, jeśli tylko zaakceptujesz jego metody treningowe, a one nie są zbyt przyjemne dla początkujących. Wiem coś o tym, bo często przyjeżdżał trenować na Żelaznej Wyspie, gdzie mieszka mój kuzyn, Riley. Mimo wszystko, muszę mu zwrócić honor. Dzięki treningowi z nim udało mi się złapać mojego Lucario.
W tym momencie w korytarzu pojawiła się May, objuczona wszelkiego rodzaju festiwalowymi słodyczami, takimi, jak wata cukrowa Swablu, czy jabłkami w karmelu, którym został nadany kształt Cherubiego.
- Nawet nie wiecie ile tego jest! - powiedziała z ustami pełnymi waty.
- Zakładam, że więcej po prostu nie dałaś rady unieść - odrzekł Sterling - Spotkamy się jutro, w recepcji. O dziesiątej wypiszą Wallace'a. Ja muszę załatwić jeszcze jedną sprawę.
Po tych słowach ruszył wraz z Lucario w stronę drzwi wyjściowych.
- Johnny - zagadnęła cię dziewczyna - Chodź ze mną! Przejdziemy się trochę po mieście.

- Wiesz - zaczęła dziewczyna - Trochę się zmęczyłam tym bieganiem po stoiskach. Chciałabym odpocząć w jakimś ustronnym miejscu. Sterling pokazał mi jedno takie. Całkiem niedaleko stąd.
May chwyciła cię za rękę i zaczęła prowadzić w stronę lasu, z którego przyszliście. Przedzieraliście się przez leśny gąszcz, na który składały się wszelkiego rodzaju krzewy, niskie drzewka i połamane gałęzie. W końcu dotarliście na miejsce. Była to niewielka polanka w samym sercu puszczy, okolona ze wszystkich stron kwitnącymi roślinami. Nad wami widniało niebo, którego kolor zmienił się z niebieskiego na pomarańczowy. Słońce zaczęło zachodzić.
- Teraz jest jeszcze piękniej, niż wtedy, kiedy byłam tu ostatnio, wiesz? - powiedziała May kładąc się na plecach na miękkiej trawie - Posłuchaj.
Panującą w tym zakątku ciszę wypełnił śpiew leśnych Pokemonów. Kricketoty, Roselie i Sunflory zaczęły swój recital.